George Orwell - 1984

ston'ın kadehine ağzına kadar Zafer Cini doldurdu, bir
başka şişeyi sallaya sallaya da mantarının ucundaki emzikten
birkaç damla damlattı. Karanfil rayihalı sakarin,
Kestane Ağacı Kahvesi'nin spesiyalitesiydi.
Winston'ın kulağı tele-ekrandaydı. O sırada yalnızca
müzik çalıyordu, ama her an Barış Bakanlığı'nın özel
haber bülteni okunabilirdi. Afrika cephesinden gelen
son haberler hiç de iç açıcı değildi. Sabahtan akşama kadar,
orada neler olduğunu merak edip durmuştu. Bir Avrasya
ordusu (Okyanusya, Avrasya'yla savaştaydı: Okyanusya,
Avrasya'yla her zaman savaşta olmuştu) güneye
doğru yıldırım hızıyla ilerliyordu. Öğle haberlerinde belirli
bir bölgeden söz edilmemişti, ama Kongo Irmağı'nın
ağzı daha şimdiden savaş yerine dönmüş olsa gerekti.
Brazzaville ve Leopoldville tehlikedeydi. Bunun ne anlama
geldiğini anlamak için haritaya bakmak gerekmiyordu.
Sorun yalnızca Orta Afrika'nın kaybedilmesi değildi:
Okyanusya toprakları koca savaşta ilk kez kaybedilme
tehlikesiyle karşı karşıyaydı.
Yüreğinde, korkudan çok, belirsiz bir heyecan alevlenip
söndü. Savaşı düşünmekten vazgeçti. Son günlerde
kafasını belirli bir konuya uzun süre veremiyordu. Kadehini
kaldırıp başına dikti. Her cin içişinde olduğu gibi içi
ürperdi, hafifçe geğirdi. Berbat bir şeydi. Karanfille sakarinin
kendi iğrençliği yetmiyormuş gibi, ikisi bir araya
geldiğinde bile cinin yağlı, ağır kokusunu bastıramıyordu.
En kötüsü de, cinin, gece gündüz içine sinmiş olan
kokusunun, zihninde o şeylerin kokusuna karışmış olmasıydı.
Onların adını, düşünürken bile anmadığı gibi, elinden
geldiğince gözlerinin önüne getirmemeye çalışıyordu.
Onlar sanki pek ayırdında olmadığı şeylerdi, yüzünün
yakınında dolanan, burnundan içeri dolan bir kokuydular.
Cinin yukarı bastırmasıyla, morarmış dudakla-