George Orwell - 1984

ir yerdi sanki. Tabii! Güncesini yazdığı defteri aldığı eskici
dükkânının önündeydi.
Tepeden tırnağa ürperdi. Defteri satın almakla bile
kendini ateşe atmıştı zaten; sonradan, bir daha bu dükkânın
yakınından bile geçmeyeceğine ant içmişti. Gel gör
ki, başka düşüncelere dalar dalmaz, ayakları onu gerisingeri
buraya getirmişti. Oysa günce tutmaya başlamakla,
kendini intihardan farksız böylesi güdülere karşı korumaya
alacağını ummuştu. Bu arada, nerdeyse akşamın
dokuzu olmasına karşın dükkânın hâlâ açık olduğunu
fark etti. Kaldırımda dikilip durmaktan daha az kuşku
çekeceğini düşünerek dükkândan içeri girdi. Sorulacak
olursa, jilet aradığını söyleyerek işin içinden sıyrılabilirdi.
Dükkân sahibinin yeni yaktığı anlaşılan, tavana asılı
gaz lambasından baygın ama hoş bir koku yayılıyordu.
Altmış yaşlarında, çelimsiz, kamburu çıkmış bir adamdı,
haşmetli bir burnu vardı, gözleri gözlüğünün kalın camlarının
ardında boncuk gibi kalmıştı. Saçı epeyce ağarmış
olmasına karşın, kaşları çalı gibi ve hâlâ simsiyahtı.
Gözlüğü, kibar ve nazik tavırları, eprimiş siyah kadife
ceketi ona entelektüel bir hava veriyor, bir edebiyatçı ya
da müzisyen olduğu izlenimini uyandırıyordu. Alçak
perdeden yumuşak bir sesle konuşuyordu, şivesi proleterlerin
çoğu kadar bozuk değildi.
"Sizi kaldırımda görür görmez tanıdım," dedi hemen.
"Siz o genç hanımın hatıra defterini alan beysiniz.
Harikulade bir kâğıdı var. Bir zamanlar kaymak kâğıt dedikleri
cinsten. Aah ah, belki elli yıldır öyle kâğıt yapmıyorlar,
azizim." Gözlüğünün üzerinden Winston'a baktı.
"Sizin için ne yapabilirim? Yoksa sadece bir göz atmak
mı istediniz?"
Winston, "Buradan geçiyordum," dedi alçak sesle.
"Öylesine uğradım. Bir şey alacak değilim."
"Doğrusu sevindim," dedi adam, yumuşacık ellerini