George Orwell - 1984

mayacağın bir baskı onlar. O yüzden, senden isteneni
önünde sonunda yapacaksın.''
"Ama benden istenen nedir, bir bilsem! Ne istendiğini
bilmiyorsam nasıl yapabilirim ki?"
O'Brien kafesi alıp Winston'ın yakınındaki masanın
başına geldi. Yeşil çuhanın üstüne özenle bıraktı. Winston'ın
kulakları uğulduyordu. Kendini yapayalnız hissetti.
Tüm seslerin çok uzaklardan geldiği, uçsuz bucaksız,
bomboş bir ovanın, güneşin yakıp kavurduğu ıssız
bir çölün ortasındaydı sanki. Oysa sıçanların bulunduğu
kafesle arasında iki metre bile yoktu. Sıçanlar kocamandı.
Dişlerinin körelip korkunçlaştığı, tüylerinin bozdan
kahverengiye döndüğü bir yaştaydılar.
O'Brien, hâlâ görünmez dinleyicilere seslenircesine,
"Sıçan bir kemirgen olmasına karşın etoburdur," dedi.
"Bunu bilirsin. Bu kentin yoksul mahallelerinde yaşananları
duymuşsundur. Öyle sokaklar var ki, kadınlar
küçük çocuklarını evde beş dakika bile yalnız bırakamıyorlar.
Bıraksalar, sıçanlar o saat saldırır. Göz açıp kapayıncaya
kadar çocukları yalayıp yutarlar, geriye yalnızca
kemikleri kalır. Hastalara ve ölümün eşiğindeki insanlara
da saldırırlar. İnsanların ne zaman çaresiz olduklarını
sezmekte üstlerine yoktur."
Kafesten sıçanların ciyaklamaları duyuluyordu. Ciyaklamalar
Winston'a çok uzaklardan ulaşıyormuş gibiydi.
Sıçanlar dövüşüyorlar, aradaki bölmeyi aşarak birbirlerini
yakalamaya çalışıyorlardı. Bu arada, Winston'ın
kulağına umarsız bir iç çekiş çalındı. Sanki kendinden
değil de dışarıdan bir yerden gelmişti.
O'Brien kafesi kaldırdı ve parmağıyla içinde bir yere
bastı. Çıt diye bir ses duyuldu. Winston iskemleden kurtulmak
için çırpınıp debelendiyse de bir işe yaramadı,
kımıldayamadığı gibi başını bile oynatamıyordu. O'Brien
kafesi yaklaştırdı. Kafesle Winston'ın yüzü arasında bir