George Orwell - 1984

önceydi, anımsamıyordu. O günlerin patırtılı, gergin ortamını
daha iyi anımsıyordu: ikide bir hava akınları karşısında
panikleyip metro istasyonlarına sığınmalar, dört
bir yandaki moloz yığınları, sokak köşelerine asılan anlaşılmaz
bildiriler, aynı renk gömlekler giymiş gençlik çeteleri,
fırınların önünde uzayıp giden kuyruklar, arada
sırada uzaklardan duyulan makineli tüfek tarrakaları,
hepsinden önemlisi de yeterince yiyecek bulunamaması.
Öğleden sonraları öteki oğlanlarla birlikte saatlerce çöp
tenekeleri ve süprüntü yığınları arasında nasıl dolandıklarını,
lahana artıklarını, patates kabuklarını, hatta bazen
üstlerindeki pislikleri bir güzel kazıdıkları bayat ekmek
kabuklarını nasıl topladıklarını; sonra, hep aynı yerden
geçen ve sığır yemi taşıdığını bildikleri kamyonların yolunu
bekleyip kamyonlar yoldaki çukurlarda sarsıldıkça
dökülen küspeleri nasıl kapıştıklarını anımsıyordu.
Babası ortadan kaybolduğunda, annesi ne şaşkına
dönmüş ne de ağıtlar yakmış, ama birden bambaşka biri
olup çıkmıştı. Sanki ruhunu yitirmişti. Gerçekleşmesinin
kaçınılmaz olduğunu bildiği bir olayı beklediğini Winston
bile anlamıştı. Yapılması gereken bütün işleri yapıyordu:
Yemek pişiriyor, çamaşır yıkıyor, giysileri onarıp
sökükleri dikiyor, yatağı yapıyor, yerleri süpürüyor, şöminenin
önünü temizliyor, ama bütün bunları hep ağırdan
alarak ve gereksiz davranışlardan kaçınarak, sanki kendi
başına hareket eden bir vitrin mankeni gibi yapıyordu. İri,
endamlı bedeni kendiliğinden durağanlaşmıştı sanki. Bazen
Winston'ın iki üç yaşlarındaki minik, hastalıklı, sesi
soluğu çıkmayan, yüzü kaşık kadar kalmış kız kardeşini
kucağına alıp yatakta hiç kımıldamadan saatlerce oturuyordu.
Arada sırada da hiçbir şey söylemeden Winston'ı
kollarına alıp göğsüne bastırıyordu. Winston, çocuk bencilliğiyle
bile, bunun, olması beklenen ama hiç sözü edilmeyen
o olayla bağıntılı olduğunu sezebiliyordu.