George Orwell - 1984

yordu. Bazen sinirleri öyle boşanıyordu ki, daha dayak
başlamadan yalvar yakar oluyor, muhafızın kalkan yumruğunu
görür görmez, işlediği işlemediği bir sürü suçu
itiraf ediveriyordu. Kimi zaman, ilkin hiçbir şey itiraf etmemeye
karar veriyor, o zaman ağzından tek bir sözcüğü
bile söke söke almak zorunda kalıyorlardı; kimi zaman
da, kendince bir uzlaşma yolu arayarak, "İtiraf edeceğim,
ama hemen değil. Acı dayanılmaz olana kadar direnmeliyim.
Üç tekme daha atsınlar, sonra iki tekme daha, o zaman
ne istiyorlarsa söylerim," diyordu kendi kendine. Bazen
ayakta duramaz hale gelinceye kadar dövdükten sonra
hücrenin taş zeminine patates çuvalı gibi fırlatıp atıyorlar,
kendine gelmesi için birkaç saat bekleyip yeniden
götürüyor, yeniden dayağa başlıyorlardı. Toparlanıp kendine
gelmesi için daha uzun süreler gerektiği de oluyordu.
Ama çoğu zaman uykuda ya da baygın geçen bu süreleri
belli belirsiz anımsıyordu. Duvara iliştirilmiş tahtadan
bir ranzası, teneke lavabosu olan bir hücreyi, sıcak çorba,
ekmek ve bazen kahveden oluşan yemekleri anımsıyordu.
Sakalını kazıyıp saçını kesmeye gelen suratsız berberi,
nabzını ölçüp reflekslerini kontrol eden, gözkapaklarını
kaldırıp gözlerine bakan, sert parmaklarıyla kırık kemiklerini
yoklayan, uyutmak için koluna iğne vuran ekşi suratlı,
sevimsiz, beyaz önlüklü adamları anımsıyordu.
Dayaklar giderek seyrekleşmiş; daha çok, yanıtları
yeterli bulunmazsa her an geri gönderilebileceğine ilişkin
bir gözdağına, bir korkutmacaya dönüşmüştü. Sorgucuları
artık siyah üniformalı kaba saba adamlar değil,
ufak tefek, tombul Partili entelektüellerdi; bu parlak
gözlüklü, aceleci adamlar, Winston'ın üzerinde −emin
değildi ama, yanılmıyorsa− aralıksız on on iki saat nöbetleşe
çalışıyorlardı. Bunlar, hiç dinmeyen hafif bir acı
duymasına özen göstermekle birlikte, yalnızca bu acıyla
yerinmiyorlardı. Tokat atıyorlar, kulaklarını büküyorlar,