George Orwell - 1984

Winston, en kötü düşmanın kendi sinir sistemin, diye
düşündü. İçindeki gerilim her an gözle görülür bir belirtiye
dönüşebilir. Birkaç hafta önce sokakta yanından geçen
bir adam geldi aklına: Son derece sıradan görünüşlü
bir Parti üyesi, otuz beş kırk yaşlarında, uzun boylu, zayıf
bir adam, elinde bir çanta. Aralarında birkaç metre kalmışken,
birden adamın yüzünün sol tarafı kasılıvermişti.
Adam Winston'ın yanından geçerken kasılma bir kez
daha yinelenmişti; bir fotoğraf makinesinin objektif kapağının
klik sesi kadar kısa, ama belli ki alışkanlık edinilmiş
bir seğirme, bir titreme. Winston, o sırada, zavallı adam
hapı yutmuş, diye düşündüğünü anımsadı. Kasılmanın
büyük olasılıda istem dışı olması çok korkunçtu. En tehlikelisi
ise, insanın uykusunda konuşmasıydı. Görebildiği
kadarıyla, bundan korunmanın hiçbir yolu yoktu.
Derin bir nefes aldıktan sonra yazmayı sürdürdü:
Kadınla birlikte kapıdan girdik, bir avludan geçerek
bir bodrum katının mutfağına geldik. İçeride duvara dayalı
bir yatak, masanın üstünde iyice kısılmış bir lamba vardı.
Kadın...
Winston'ın dişleri kamaşmıştı. Tükürmek istiyordu.
Bodrum katının mutfağındaki kadını düşünürken, aklına
karısı Katharine geldi. Winston evliydi; daha doğrusu bir
zamanlar evlenmişti. Belki hâlâ evliydi, çünkü bildiği kadarıyla
karısı ölmüş değildi. O bodrum mutfağının ağır,
küflü kokusunu, tahtakurusu, kirli giysi ve iğrenç ama
ayartıcı ucuz parfüm kokularının birbirine karıştığı o kokuyu
yeniden duyar gibi oldu; Partili kadınlar asla koku
sürmezlerdi, böyle bir şey düşünülemezdi bile. Yalnızca
proleter kadınlar parfüm kullanırlardı. Parfüm kokusu,
Winston'ın kafasında, fahişelikle bütünleşmişti.
O kadına gidişi, nerdeyse iki yıldır yaptığı ilk kaça-