George Orwell - 1984

tüm dünyaya duyurulabilse, ne kadar önemli olduğu anlatılabilse,
Parti yerle bir edilebilirdi.
Hiçbir şey olmamış gibi çalışmayı sürdürmüştü. Fotoğrafı
görüp de ne anlama geldiğini anlar anlamaz, üstünü
başka bir kâğıtla örtüvermişti. Bereket versin, tomarı
açtığında, fotoğraf tele-ekrandan baş aşağı görünmekteydi.
Bloknotunu dizinin üstüne yerleştirdi, tele-ekrandan
elden geldiğince uzaklaşabilmek için iskemlesini geriye
itti. İnsanın yüzündeki her türlü anlatımı silmesi o kadar
zor değildi, dahası biraz uğraşırsanız nefes alıp verişinizi
bile denetleyebilirdiniz: Ama kalbinizin atışını denetlemeniz
olanaksızdı, üstelik tele-ekran kalp atışlarınızı
saptayabilecek kadar duyarlıydı. Hiç akla gelmedik bir
kaza -örneğin, masasının üstündekileri uçurabilecek bir
hava akımı- kendisini ele verecek diye ecel teri dökerek
on dakika kadar bekledikten sonra, fotoğrafı, üstünü açmadan,
atılacak kâğıtlarla birlikte bellek deliğine bırakmıştı.
Fotoğraf, göz açıp kapayıncaya kadar yanıp kül
olmuştu herhalde.
On on bir yıl oluyordu. Bugün olsa, belki de fotoğrafı
saklardı. Tuhaftı ama fotoğraf da, yansıttığı olay da
artık yalnızca bir anı olmasına karşın, o fotoğrafı bir zamanlar
elinde tutmuş olması şimdi bile her şeyi değiştiriyor
gibi geliyordu ona. Artık var olmayan bir kanıt sırf
bir zamanlar var olduğu için, Parti'nin geçmiş üzerindeki
denetimi eskisi kadar güçlü değil miydi yoksa?
Ama bugün, fotoğraf küllerinden yeniden doğsa bile
kanıt yerine geçmeyebilirdi. Okyanusya, Winston daha o
fotoğrafı ele geçirmeden, Avrasya'yla savaşa son vermiş
olduğuna göre, artık hayatta olmayan bu üç adam vatanını
Doğuasya ajanlarına satmış olmalıydı. O zamandan
bu zamana adamlara şimdi anımsayamadığı başka suçlamalar
da yöneltilmişti. Büyük olasılıkla, itiraflar yeniden