George Orwell - 1984

geçirmiyorlardı. Her gün, her saat hayata dört elle sarılmak,
gelecekten yoksun olduğunu bile bile günübirlik
yaşamayı sürdürmek, tıpkı hava olduğu sürece nefes almayı
bırakmamak gibi karşı konulmaz bir içgüdüydü.
Bazen de, Parti'ye karşı bir isyan eylemine girişmekten
söz ediyorlardı, ama nereden başlayacakları konusunda
en küçük bir fikirleri yoktu. Dillere destan Kardeşlik
örgütünün gerçekten var olduğu düşünülse bile, bu
örgüte katılmak hiç de kolay olmasa gerekti. Winston,
Julia'ya, O'Brien'la arasında tuhaf bir yakınlık olduğundan
ya da en azından kendisinin böyle sandığından söz
etmişti: Bazen, O'Brien'a gidip Parti'ye düşman olduğunu
açıklamak ve kendisine yardım etmesini istemek geçiyordu
içinden. Nedense, Winston'ın bu düşüncesi
Julia'ya fazla gözüpek gelmemişti. İnsanları yüzlerine
bakarak tanımakta deneyimli sayılırdı; o yüzden, Winston'ın
bir anlık göz göze gelişe dayanarak O'Brien'ın
güvenilir olduğuna inanmasını doğal karşılamıştı. Kaldı
ki, herkesin ya da hemen hemen herkesin Parti'den gizlice
nefret ettiği ve başına bir şey gelmeyeceğini bilse
kuralları çiğneyebileceği kanısındaydı. Ama yaygın ve
örgütlü bir muhalefetin var olduğuna da, var olabileceğine
de doğrusu pek inanmıyordu. Goldstein ve onun yeraltı
ordusuyla ilgili hikâyelerin, Parti'nin kendi amaçları
için uydurduğu ve herkesin de inanıyormuş gibi görünmek
zorunda kaldığı bir sürü saçmalıktan başka bir şey
olmadığını söylüyordu. Parti toplantılarında ve kendiliğinden
düzenlenen gösterilerde, kim bilir kaç kez, adlarını
bile duymadığı ve söylenen suçları işlediklerine zerre
kadar inanmadığı insanların idam edilmeleri için yeri
göğü inletmişti. Bu insanlar topluca yargılanırken, bütün
gün mahkemeyi kuşatarak aralarda, "Hainlere ölüm!"
diye haykıran Gençlik Birliği müfrezelerinde yer almıştı.
İki Dakika Nefret toplantılarında Goldstein'a sövgüler