George Orwell - 1984

Kuşlar şakıyordu, proleterler şakıyordu, Parti şakımıyordu.
Dünyanın her yerinde, Londra'da ve New York'ta,
Afrika'da ve Brezilya'da, sınırların ötesindeki gizemli,
yasak ülkelerde, Paris ve Berlin sokaklarında, Rusya'nın
sonsuz ovalarındaki köylerde, Çin ve Japonya'nın çarşılarında,
her yerde ama her yerde, çalışmaktan ve çocuk
doğurmaktan, hayatı boyunca işten başını alamamaktan
harabeye dönmüş olmasına karşın hâlâ şakıyan o sağlam,
yenilmez gövde dimdik dikiliyordu. Bir gün gelecek, o
görkemli kalçaların arasından bilinçli bir kuşak doğacaktı.
Sizler ölüydünüz; gelecek onlarındı. Ama onların bedeni
canlı tuttukları gibi sizler de zihni canlı tutsaydınız
ve iki iki daha dört eder gizli öğretisini başkalarına aktarsaydınız,
sizler de o geleceği paylaşabilirdiniz.
"Biz ölmüşüz," dedi Winston.
"Biz ölmüşüz," diye yineledi Julia, görev bilircesine.
"Siz ölmüşsünüz," deyiverdi arkalarından acımasız
bir ses.
İrkilerek birbirlerinden ayrıldılar. Winston donup
kalmıştı. Julia'nın gözleri belermiş, gözlerinin akı belirmişti;
beti benzi uçmuştu. Yanaklarındaki allık, yüzüne
kondurulmuş birer leke gibi görünüyordu.
"Siz ölmüşsünüz," diye yineledi acımasız ses.
Julia, soluk soluğa, "Resmin arkasından geldi," dedi.
"Resmin arkasından geldi," dedi ses. "Olduğunuz
yerde kalın. Emir verilmedikçe kıpırdamayın."
Başlıyordu, sonunda başlıyordu işte! Birbirlerinin
gözlerinin içine bakmaktan başka bir şey yapamıyorlardı.
Kaçıp canlarını kurtarmak, evden kaçıp gitmek için artık
çok geçti; akıllarının ucundan bile geçmiyordu kaçmak.
Duvardan gelen acımasız sese boyun eğmemek olanaksızdı.
Bir elektrik düğmesi çevrilmiş gibi bir çıt sesi
geldi, ardından bir şangırtı duyuldu. Duvardaki resim
yere düşmüş, arkasından bir tele-ekran belirivermişti.