George Orwell - 1984

ne yaptığını umursayan olmadığı gibi, onu uyandıran bir
düdük sesi, tele-ekrandan gelen bir uyarı da yoktu. Arada
sırada, belki haftada iki kez, Gerçek Bakanlığı'na giderek
kimsenin uğramadığı, tozlu bir büroda biraz çalışıyordu;
çalışmak denebilirse tabii. Yenisöylem Sözlüğü'nün On
Birinci Basımı'nın hazırlanmasında karşılaşılan önemsiz
sorunların çözümüyle uğraşan sayısız kuruldan birine
bağlı alt-kurullardan birinin alt-kurullarından birine
atanmıştı. Ara Rapor denen bir şey üzerinde çalışıyorlardı,
ama neyin raporunu hazırladıkları konusunda en küçük
bir fikri yoktu. Virgüllerin ayraçların içine mi, yoksa
dışına mı konması gerektiği gibi bir sorunla ilgiliydi. Kurulda,
hepsi de Winston'ın durumuna benzer durumlarda
olan dört kişi daha vardı. Kimi günler, toplandıktan
hemen sonra, yapacak hiçbir iş olmadığını görüp dağılıveriyorlardı.
Ama bazı günler de, büyük bir coşkuyla çalışmaya
koyuluyor, gösterişli bir rapor yazmaya başlıyor,
bitmek bilmeyen notlar tutuyorlardı, ama çok geçmeden
öyle çapraşık tartışmalar patlak veriyordu ki, tartışmanın
ne olduğu bile anlaşılmaz hale geliyor, tanımlar üzerinde
olmadık kavgalar çıkıyor, zaman zaman konudan bütünüyle
uzaklaşılıyor, kavgalar tehditlere dönüşüyor, birbirlerini
üst makamlara şikâyet etmekle tehdit ettikleri
bile oluyordu. Sonra birden duruluveriyor, masanın çevresinde
suspus oturuyor, gün ağarırken ortalıktan çekilen
hayaletler gibi boş gözlerle birbirlerine bakıyorlardı.
Tele-ekranda bir sessizlik oldu. Winston yine başını
kaldırıp baktı. Haber bülteni mi okunacaktı yoksa! Ama
hayır, müziği değiştiriyorlardı, o kadar. Afrika haritası
beynine kazınmıştı. Haritada orduların ilerleyişi görülebiliyordu:
dimdik güneye inen siyah bir ok ve siyah okun
ucundan yatay olarak doğuya uzanan beyaz bir ok. Onay
almak istercesine, posterdeki buz gibi yüze baktı. Acaba
ikinci ok hiç olmayabilir miydi?