George Orwell - 1984

Weeks değil, Charrington olduğunu öğrendi. Bay Charrington,
anlattıklarına bakılırsa, altmış üç yaşında bir
duldu ve otuz yıldır bu dükkânı işletiyordu. Bunca zamandır
hep vitrindeki adı değiştirmeye niyetlenmiş,
ama bir türlü eli değmemişti işte. İhtiyarın yarım yamalak
anımsadığı çocuk şarkısı sohbet boyunca Winston'ın
kafasında dolandı durdu. Portakal var, limon var, diye çalar
çanları St. Clement'in / Nerde benim üç çeyreğim,
diye çalar çanları St. Martin'in! Tuhaftı ama, şarkıyı kendi
kendinize söylerken çanların sesini, yitip gitmiş olsa
da bir yerlerde başka bir görünüme bürünmüş ve unutulmuş
olarak hâlâ var olan Londra'nın çanlarının sesini
duyar gibi oluyordunuz. Winston, kiliselerin çan kulelerinin
karaltıları arasında birbiri ardı sıra yükselen çan
seslerini duyar gibiydi. Oysa, anımsadığı kadarıyla, hayatında
hiç çan sesi duymamıştı.
Dışarı çıkmadan sokağı kolaçan ettiğini Bay Charrington'ın
görmesini istemediği için, yaşlı adamın elinden
kurtulup kendini hemen merdivenden alt kata attı.
Aslında bir ay gibi uygun bir aradan sonra dükkâna yeniden
uğrama tehlikesini göze almaya çoktan karar vermişti
bile. Gerçi Merkez'i bir akşam kırmaktan daha
tehlikeli değildi belki de. Asıl enayiliği, günceyi aldıktan
sonra buraya yeniden gelmekle yapmıştı; hem de dükkân
sahibinin güvenilir biri olup olmadığını öğrenmeden.
Ama neylersin işte!..
Evet, kararını vermişti, buraya yeniden gelecekti. O
güzelim işe yaramaz şeylerden alacaktı yine. St. Clement
Kilisesi gravürünü alacak, çerçevesinden çıkarıp ceketinin
altına gizleyerek eve götürecekti. Bir yolunu bulup
şarkının geri kalan sözlerini Bay Charrington'dan öğrenecekti.
Üst kattaki odayı kiralamak gibi çılgınca bir düşünce
bile aklından bir kez daha geçti. Kısacık bir süre
için de olsa aşka gelince dikkati dağıldı ve dışarıyı kola-