George Orwell - 1984

"Önce sola, sonra sağa, sonra yeniden sola dön.
Unutma, kapının en üstteki çıtası yok."
"Tamam. Kaçta?"
"Öğleden sonra üç sularında. Beklemen gerekebilir.
Ben başka bir yoldan geleceğim. Her şeyi aklında tutabileceğinden
emin misin?"
"Evet."
"Öyleyse hemen uzaklaş benden."
Aslında bunu söylemesine gerek yoktu. Ama kalabalığın
ortasında sıkışıp kalmışlardı. Kamyonlar hâlâ birbiri
ardı sıra geçiyordu, insanlar göz kesilmiş, seyre dalmışlardı.
İlk başta yuhalayıp ıslıklayanlar olmuştu, ama
bunlar kalabalığın arasındaki Parti üyeleriydi ve çok geçmeden
susmuşlardı. Kalabalığın heyecanı tümüyle meraktan
kaynaklanıyordu. Yabancılara, ister Avrasyalı ister
Doğuasyalı olsunlar, yabansı hayvanlar gözüyle bakılıyordu.
Onları yalnızca tutsak durumunda, o da ancak götürülürlerken
şöyle bir görüyorlardı. Savaş suçlusu olarak
idam edilenler dışında başlarına neler geldiğini kimse
bilmiyordu; idam edilmeyenler ortadan kayboluveriyor,
olasılıkla kendilerini zorla çalıştırıldıkları kamplarda buluyorlardı.
Yuvarlak Moğol yüzlerin yerini şimdi daha
Avrupalı, pis, sakallı ve bitkin yüzler almıştı. Bazen gözler,
çıkık elmacıkkemiklerinin üzerinden tuhaf bir ısrarla
Winston'ın gözlerinin içine bakıyor, sonra çabucak bir
başka yöne çevriliyordu. Konvoyun sonu gelmişti. Son
kamyonun içinde dimdik duran yaşlı bir adam çarptı
Winston'ın gözüne; ak saçları yüzünü örtmüştü; sanki
hep böyle duruyormuşçasına kollarını önünde kavuşturmuştu.
Artık Winston'la kızın ayrılmaları gerekiyordu.
Ama son anda, henüz kalabalıktan kurtulamamışken,
kız Winston'ın elini tutup usulca sıktı.
On saniye sürmüş sürmemişti, ama Winston'a elleri
uzunca bir süre birbirine kenetliymiş gibi geldi. O kısacık