George Orwell - 1984

gözlerinden yaşlar boşanıyordu. Bir an küçük bir çocuk
gibi O'Brien'a sarıldı, omzuna dolanan o ağır kol onu
rahatlattı. Sanki O'Brien onun koruyucusuydu, acı başka
bir yerden geliyordu, kaynağı başka bir yerdeydi, onu
acıdan kurtaracak olan O'Brien'dı sanki.
"Çok yavaş öğreniyorsun, Winston," dedi O'Brien
usulca.
Winston, hüngür hüngür ağlayarak, "Elimde değil,"
dedi. "Gözümle gördüğümü nasıl yadsırım? İki kere iki
dört eder."
"Bak, Winston. Bazen iki kere iki beş eder. Hatta bazen
üç eder. Bazen aynı anda hem beş hem üç ettiği de
olur. Daha fazla çaba göstermelisin. Aklı başında olmak
kolay değildir."
Winston'ı yatağa uzandırdı. Winston'ın kolları ve
bacaklarını saran kayışlar yeniden sıkılandı; gerçi acı geçmiş,
titreme durmuştu ama, bitkin düşmüştü, üşüyordu.
O'Brien, işlem boyunca yerinden kıpırdamadan öylece
durmuş olan beyaz önlüklü adama başıyla işaret etti. Beyaz
önlüklü adam eğilip Winston'ın gözlerine baktı, nabzını
saydı, göğsünü dinledi, parmaklarıyla orasına burasına
vurarak tepeden tırnağa muayene ettikten sonra,
O'Brien'a başıyla olur verdi.
"Bir daha ver," dedi O'Brien.
Acı Winston'ın bedeninin içinden akıp geçti. İbre
yetmişte, yetmiş beşte olmalıydı. Bu kez gözlerini kapamıştı.
Biliyordu, parmaklar hâlâ oradaydı ve hâlâ dört
taneydi. Önemli olan tek bir şey vardı, o da bedeninin
kasılması geçinceye kadar hayatta kalabilmekti. Artık
ağlayıp ağlamadığının ayırdında değildi. Acı yeniden hafifledi.
Gözlerini açtı. O'Brien kolu geriye çekmişti.
"Kaç parmak var, Winston?"
"Dört. Sanırım dört. Elimde olsa beş görürdüm. Beş
görmeye çalışıyorum."