George Orwell - 1984

"Akşamları genellikle evdeyim," dedi. "Değilsem de,
uşağım Sözlüğü size verir."
Winston'ı, bu kez gizlemeye gerek duymayacağı
kâğıt parçasıyla orada bırakıp gitti. Ama Winston, her
olasılığa karşı adresi iyice ezberledi, birkaç saat sonra da
öteki kâğıtlarla birlikte bellek deliğine bıraktı.
Konuşmaları topu topu birkaç dakika sürmüştü. Bu
karşılaşmadan bir tek anlam çıkıyordu. Her şey Winston'ın
O'Brien'ın adresini öğrenmesi için tasarlanmıştı.
Bu gerekliydi, çünkü doğrudan sormadıkça birinin nerede
oturduğunu öğrenmek asla mümkün değildi. Telefon
rehberi diye bir şey yoktu. O'Brien, "Bir gün beni görmek
istersen, burada bulabilirsin," demek istemişti. Belki
de, Sözlüğün içine gizlenmiş bir mesaj bulacaktı. Her ne
ise, kesin olan bir tek şey vardı. Hayalinde canlandırdığı
gizli hareketin var olduğu kesindi, şimdi bu hareketin
sınır boylarına ulaşmıştı Winston.
Önünde sonunda O'Brien'ın çağrısına uyacağını biliyordu.
Kim bilir, belki yarın, belki uzun bir süre bekledikten
sonra. Aslında, yıllar önce başlamış olan bir süreç
ilerliyordu. İlk aşamada, kafasında karşı koyamadığı, gizli
bir düşünce belirmiş, ikinci aşamada günce tutmaya başlamıştı.
Düşüncelerden sözcüklere geçmişti, şimdi de
sözcüklerden eyleme geçiyordu. Son aşama Sevgi Bakanlığında
gerçekleşecekti. Bunu kabullenmişti. Son, başlangıçta
gizliydi. Ne ki, ürkütücü bir şeydi bu; ya da, daha
doğrusu, ölümün önceden duyumsanması, ölüme azar
azar yaklaşmak gibi bir şeydi. O'Brien'la konuşurken bile,
sözcüklerin anlamını sezdiğinde, soğuk bir ürperti geçmişti
gövdesinden. Islak bir mezarın içine girdiği duygusuna
kapılmış ve önünde sonunda mezarı boylayacağını
hep biliyor olması bile ürküntüsünü engelleyememişti.