George Orwell - 1984

aklından. Yeterince hızlı davransa, siyah saçlı kızın işini
bitirmiş olacaktı; ama tehlikenin büyüklüğü karşısında
eyleme geçememişti. Gerilimli anlarda insanın bir dış
düşmana karşı değil de, hep kendi bedenine karşı savaştığını
fark ediyordu. Şimdi bile, içtiği cine karşın, midesindeki
buruntu doğru dürüst düşünmesini engelliyordu.
Bunun destansı ya da trajik görünen tüm durumlar için
de geçerli olduğunu anlıyordu şimdi. Uğrunda savaştığınız
davalar, savaş alanında, işkence odasında, batmakta
olan bir gemide hep unutuluveriyordu, çünkü beden şişip
büyüyerek tüm evreni kaplıyordu; korkudan çarpılmadığınız
ya da acı içinde haykırmadığınız durumlarda bile,
yaşam her an açlığa, soğuğa, uykusuzluğa, mide buruntusuna
ya da diş ağrısına karşı verilen bir savaşımdı.
Winston günceyi açtı. Bir şeyler yazması gerekiyordu.
Tele-ekrandaki kadın yeni bir şarkıya başlamıştı. Kadının
sesi, sanki sivri cam parçaları gibi beynine saplanıyordu.
Günceyi uğruna ya da hitaben yazdığı O'Brien'ı
düşünmek istediyse de, Düşünce Polisi tarafından alınıp
götürüldükten sonra başına gelecekleri düşünmeye başladı.
Hemen öldürülmek hiç sorun değildi. Öldürülmek,
beklenen bir şeydi. Asıl önemlisi, ölmeden önce (kimsenin
ağzına almadığı, ama herkesin bildiği) o konuşturma
işleminden geçmek gerekiyordu: yerlerde sürünüp çığlıklar
atarak merhamet dilenmek, kırılan kemiklerin çatırtısı,
dökülen dişler ve kan pıhtılarıyla keçeleşen saçlar.
Madem sonuç değişmeyecekti, bütün bunlara katlanmaya
değer miydi? Hayatınızdan birkaç gün ya da birkaç
haftayı çıkarıp atmak neden mümkün değildi? Yakalanmaktan
kurtulan da, konuşmamayı başaran da yoktu.
Başınıza düşüncesuçu dolanmayagörsün, önünde sonunda
ölüm kesindi. Öyleyse, neden hiçbir şeyi değiştirmeyen
bu dehşetle yaşamak zorundaydınız?
O'Brien'ı gözünün önüne getirmek için kendini bi-