George Orwell - 1984

edermiş sapkınlığını. Rusya'daki temizlik hareketlerinin
kurbanları bile kurşuna dizilmeye giderken asi düşüncelerini
kafalarının içinde korurlarmış. Oysa biz beyni tuzla
buz etmeden önce kusursuz bir hale getiririz. Eski despotluklar,
'Şunu yapmayacaksın, bunu yapmayacaksın'
diye buyuruyordu. Totaliterler, Şöyle yapacaksın, böyle
yapacaksın' diye dayatıyorlardı. Biz ise, insanlara, 'Sen aslında
şusun, aslında şöyle düşünüyorsun, şuna inanıyorsun'
diye bastırıyoruz. Buraya getirdiğimiz hiç kimse
bize karşı koyamaz. Herkes pirüpak edilir. Hani şu masum
olduklarına inandığın üç alçak hain vardı ya, Jones,
Aaronson ve Rutherford, sonunda onları bile yola getirdik.
Sorgulamalarına ben de katılmıştım. Yavaş yavaş
çözüldüklerini, yalvarıp yakardıklarını, ağlayıp sızladıklarını
gördüm; üstelik acıdan ya da korkudan değil, sırf
pişmanlıktan. Onlarla işimiz bittiğinde birer insan müsveddesine
dönmüşlerdi. Yaptıklarına üzülüyor ve Büyük
Birader'e sevgi duyuyorlardı, hepsi o kadar. Onu ne kadar
çok sevdiklerini görmek insanın yüreğine işliyordu.
Zihinleri tertemiz olmuşken ölebilmek için, bir an önce
kurşuna dizelim diye yalvarıyorlardı."
Konuşurken kendinden geçiyordu. Hâlâ cezbede gibiydi,
yüzündeki çılgınca coşku silinmiş değildi. Winston,
rol yapmıyor, diye geçirdi içinden, ikiyüzlü değil,
söylediği her sözü inanarak söylüyor. Winston'a en ağır
gelen, kendi düşünsel zayıflığının ayırdında olmasıydı.
O'Brien'ın iri ama kalıplı gövdesi odanın içinde gidip geliyor,
bir görünüyor, bir kayboluyordu. O'Brien, kendisinden
her bakımdan büyük biriydi. Kendisinin bilip bileceği
tüm düşünceleri çoktan öğrenmiş, incelemiş ve yadsımıştı.
Zihni, Winston'ın zihnini kapsıyordu. Peki, o zaman,
O'Brien nasıl deli olabilirdi ki? Deli olan, kendisi
olsa gerekti. O'Brien, tepesinde durup Winston'a baktı.
Sesi yine dikleşmişti.