George Orwell - 1984

edecek olan yeşil sulara batıyorlardı. Winston'ın bulunduğu
yerde ışık da vardı, hava da, onlar ise ölümün içine
çekiliyorlardı; Winston burada, yukarıda olduğu için onlar
orada, aşağıdaydılar. Bunu Winston da biliyordu, onlar
da; bildiklerini yüzlerinden okuyabiliyordu. Ama
yüzlerinde de, yüreklerinde de en küçük bir gücenme
yoktu; yalnızca onun yaşayabilmesi için kendilerinin ölmesi
gerektiğini, bunun yaşamın doğası gereği kaçınılmaz
olduğunu bildikleri anlaşılıyordu.
Winston neler olup bittiğini anımsayamıyordu; ama
rüyasında biliyordu ki, annesiyle kız kardeşi onun yaşaması
için can vermişlerdi. Bu rüya, rüyalara özgü görüntülerde
geçmekle birlikte, insanın düşünsel yaşamının bir
devamı olan ve uyandıktan sonra da yeni ve değerliymiş
gibi gelen gerçekler ve düşüncelerin ayırdına vardığı rüyalardandı.
Şimdi birden Winston'ı allak bullak eden, annesinin
nerdeyse otuz yıl önceki ölümünün, artık pek mümkün
olmayan biçimde trajik ve hüzünlü bir ölüm olduğuydu.
Trajedinin, eski zamanlara, mahremiyet, sevgi ve
dostluğun hâlâ var olduğu, aile üyelerinin nedenini bilmeye
gerek duymadan birbirlerine arka çıktıkları bir zamana
ait bir şey olduğunu anlıyordu. Annesinin anısı yüreğini
dağlıyordu, çünkü annesi onu severek ölmüştü, Winston
ise o sıralar onun sevgisine karşılık veremeyecek kadar küçük
ve bencildi; nasıl olduğunu anımsamıyordu ama, annesi
özel ve sağlam bir sadakat kavramı adına kendini feda
etmişti. Winston artık böyle şeylere rastlanmadığının ayırdındaydı.
Artık korku, nefret ve acı vardı, soylu duygulara,
derin ve karmaşık acılara rastlanmıyordu. Winston bütün
bunları yüzlerce kulaç aşağıda, daha da derinlere batmakta
olan annesiyle kız kardeşinin yeşil suların arasından
kendisine bakan iri gözlerinde görür gibiydi.
Birden, kendini, güneşin eğik ışınlarının toprağı yaldızladığı
bir yaz akşamı, bodur, süngersi bir turbalığın