George Orwell - 1984

Winston yerinden fırladı. O'Brien'ı görmenin şaşkınlığıyla
boş bulunmuş, yıllardır ilk kez tele-ekranın
varlığını unutmuştu.
"Demek sizi de yakaladılar!" diye bağırdı.
O'Brien, nerdeyse pişmanlık içeren belli belirsiz bir
alaycılıkla, "Beni çoktan yakalamışlardı," dedi. Yana çekildi.
Elinde uzun siyah copuyla, iriyarı bir muhafız belirdi.
"Bunu biliyordun, Winston," dedi O'Brien. "Sakın
kendini kandırma. Biliyordun bunu, hep biliyordun."
Evet, şimdi anlıyordu, başından beri biliyordu. Ama
şimdi bunu düşünecek vakit yoktu. Gözü muhafızın elindeki
coptan başka bir şey görmüyordu. Her an bir yerine
inebilirdi cop: kafasına, kulağına, koluna, dirseğine...
Ve indi dirseğine! Bir eliyle dirseğini tutarak, inme
inmişçesine dizlerinin üstüne çöktü. Her şey sapsarı bir
ışığa boğuldu. Tek bir cop darbesinin bu kadar acı vermesi
olacak şey değildi! Işık dağıldığında, ikisinin tepesine
dikilmiş, kendisine baktığını gördü. Muhafız gülmekten
kırılıyordu. En azından bir soru yanıtını bulmuştu.
İnsan hiçbir zaman, hiçbir nedenle acısının artmasını isteyemezdi.
Olsa olsa acısının dinmesini isteyebilirdi.
Dünyada fiziksel acı kadar kötü bir şey olamazdı. Felç
olmuş sol kolunu tutarak yerde kıvranırken, acı karşısında
kahramanlık taslanamaz, asla kahramanlık taslanamaz,
diye düşünüp duruyordu.
II
Kamp yatağını andıran, ama yerden biraz daha yüksekte
duran bir şeyin üstünde, sımsıkı bağlanmış, yatı-