George Orwell - 1984

ir ter kokusu saçarak masaya oturdu. Pembe yüzü boncuk
boncuk terlemişti. Bu adam terlemiyor, ter içinde
yüzüyordu. Dernek Merkezi'nde ne zaman masa tenisi
oynadığı raket sapının ıslaklığından hemen anlaşılırdı.
Syme, cebinden, üstünde yukarıdan aşağıya sözcükler
yazılı ince uzun bir kâğıt parçası çıkarmış, parmaklarının
arasında bir tükenmezkalem, gözden geçiriyordu.
Parsons, Winston'ı dürterek, "Şuna bak, öğle paydosunda
bile çalışıyor," dedi. "Bu ne çalışma aşkı? Nedir o
elindeki, oğlum? Benim aklımın ermeyeceği bir iş olsa
gerek. Smith, evladım, neden peşinde olduğumu söyleyeyim.
Mangırı vermeyi unuttun."
Winston, "Ne mangırı?" dedi, ayırdında olmadan cebini
yoklayarak. Aylıkların dörtte bir kadarının gönüllü
keseneklere ayrılması gerekiyordu, ama bunların sayısı
akılda tutulamayacak kadar fazlaydı.
"Nefret Haftası için. Biliyorsun, ev ev para topluyoruz.
Bizim blokun veznecisi benim. Büyük bir işe kalkıştık,
görkemli bir gösteri düzenliyoruz. Bilesin, bizim Zafer
Konutları baştan başa bayraklarla donanmazsa günah
benden gider. İki dolar veririm demiştin."
Winston cebinden çıkardığı buruşmuş, kirli iki
banknotu Parsons'a verdi, Parsons da cahillere özgü
özenli bir elyazısıyla küçük bir deftere not düştü.
"Ha, aklıma gelmişken, oğlum," dedi. "Benim ufaklık
dün sana sapanla taş atmış anlaşılan. Fırçayı yedi benden.
Bir daha yaparsa sapanını alacağımı söyledim."
"İdamı seyretmeye gidemediği için biraz öfkeliydi
sanırım," dedi Winston.
"Ya. evet; ruh var çocukta, öyle değil mi? Benim
ufaklıklar biraz yaramaz, ama ikisi de hayat dolu piç kurularının.
Varsa yoksa Casuslar ve savaş tabii. Geçen cumartesi
benim küçük kız ne yapmış, biliyor musun? Birliğiyle
Berkhamsted yolunda yürüyüşe çıktıklarında, iki