George Orwell - 1984

nemi yaşadıkları açıktı, çünkü ilk anıları arasında bir
hava saldırısının herkesi şaşkınlığa uğratması yer alıyordu.
Belki de Colchester'a atom bombası atıldığındaydı.
Saldırıyı anımsamıyordu, ama babasının elinden sımsıkı
tuttuğunu, ayaklarının altında çın çın öten sarmal bir
merdivenden döne döne ta aşağılara, yerin altına indiklerini
hiç unutmamıştı; bir ara bacakları o kadar yorulmuştu
ki yanıp yakılmaya başlamış, sonunda durup dinlenmek
zorunda kalmışlardı. Annesi, her zamanki ağır
aksak, dalgın haliyle, epeyce arkalarında kalmıştı. Kucağında
Winston'ın minik kız kardeşi vardı; belki de katlanmış
birkaç battaniyeydi kucağındaki: O sırada kız
kardeşinin doğup doğmadığından bile emin değildi. En
sonunda, bir metro istasyonu olduğu anlaşılan kalabalık,
gürültülü bir yere inmişlerdi.
Bazıları taş zeminde oturuyorlardı, bazıları da birbirlerine
sokulup demir ranzaların üstüne yığılmışlardı.
Winston, annesi ve babası taş zeminin üstünde bir yer
bulmuşlardı; yanı başlarında yaşlı bir adamla yaşlı bir kadın
bir ranzanın üstünde yan yana oturuyorlardı. Yaşlı
adamın sırtında temiz pak koyu bir giysi, başında bembeyaz
saçlarını açıkta bırakacak biçimde arkaya itilmiş
siyah bir kumaş kasket vardı: Yüzü kıpkırmızıydı, mavi
gözlerinde yaşlar birikmişti. Ağzından cin kokuları saçılıyordu.
Teninden ter kokusu değil de cin kokusu yayılıyordu
sanki, gözlerinde birikenin yaş değil, saf cin olduğu
söylense yeriydi. Hafif sarhoş olmakla birlikte, belli ki
gerçek ve dayanılmaz bir acı çekiyordu. Winston, o çocuk
aklıyla bile, az önce korkunç bir şeyin, bağışlanamayacak,
asla umarı olmayan bir şeyin meydana geldiğini
anlamıştı. Sanki ne olduğunu da anlamış gibiydi. Yaşlı
adamın çok sevdiği biri, belki de küçük torunlarından
biri öldürülmüştü sanki. Yaşlı adam ikide bir aynı sözleri
yineliyordu: