George Orwell - 1984

lar, değil mi, dostum? Durup dururken niye vursunlar
ki? İnsan elinde olmayan düşünceleri yüzünden vurulur
mu? Duruşmaların hakça yapıldığını biliyorum. Evet, bu
konuda güveniyorum onlara! Sicilimi biliyorlardır, değil
mi? Sen biliyorsun nasıl bir herif olduğumu. Kendi çapımda
fena bir adam değilimdir işte. Pek zeki sayılmam,
tamam, ama salağın teki olduğum da söylenemez. Parti
için elimden geleni yapmaya çalıştım, değil mi? Söylesene,
beş yılla kurtulur muyum sence? Hadi on yıl olsun!
Benim gibi bir adam çalışma kampında çok işe yarar. Bir
kerecik yoldan çıktım diye öldürmezler değil mi beni?"
"Suçlu musun?" dedi Winston.
"Tabii ki suçluyum!" diye bağırdı Parsons, tele-ekrana
dalkavukça bakarak. "Parti masum bir adamı tutuklayacak
değil ya!" Kurbağayı andıran yüzüne bir dinginlik,
dahası bir ermişlik gelmişti. "Düşüncesuçu korkunç bir
şeydir, dostum," dedi bir özdeyiş söylüyormuşçasına.
"Sinsi bir şeydir. Adamı esir alır da, farkına bile varmazsın.
Beni nasıl ele geçirdi, biliyor musun? Uykumda! İster
inan, ister inanma. Çalışıp çabalayan, üzerine düşeni yapmaya
çalışan bir adamım ben, kafamın içinde kötü şeyler
olduğunu nereden bileyim. Sonra uykumda konuşmaya
başlamışım. Hem de ne demişim, biliyor musun?"
Sağlığından söz ederken tiksinç bir şey söylemek zorunda
kalan biri gibi, sesini alçalttı.
'"Kahrolsun Büyük Birader!' Evet, böyle demişim.
Hem de kaç kere. Aramızda kalsın, dostum, iş çığırından
çıkmadan beni yakaladıklarına öyle memnunum ki.
Mahkemeye çıktığımda onlara ne diyeceğim, biliyor
musun? 'Sağ olun,' diyeceğim, 'çok geç olmadan beni
kurtardığınız için sağ olun.'"
Winston "Seni kim ihbar etti?" diye sordu.
Parsons, üzünçlü bir övünçle, "Küçük kızım," diye
karşılık verdi "Meğer kapı deliğinden dinlemiş. Uykum-