George Orwell - 1984

tanınmıştı bir kez, gidip yalnız bir kızın masasına oturamazdı.
Herkesin içinde olmazdı. Dostça gülümseyerek
Wilsher'ın masasına oturdu. Wilsher ahmak ahmak sırıtarak
bakıyordu. Winston, suratının ortasına kazmayı
indirsem ne güzel olur, diye geçirdi içinden. Biraz sonra
kızın oturduğu masa dolmuştu bile.
Ama kız, Winston'ın kendisine doğru gelmekte olduğunu
görmüş, dahası meramını anlamış olsa gerekti.
Ertesi gün erkenden kantindeydi Winston. Kız da, tabii
ki, aynı yerdeki masalardan birinde, yine yalnız başına
oturmaktaydı. Kuyrukta, Winston'ın hemen önünde
ufak tefek, yassı suratlı, pire gibi bir adam duruyor, minik
gözleriyle etrafı kolaçan ediyordu. Winston, tam
elinde tepsisiyle tezgâhtan ayrılıyordu ki, adamın doğruca
kızın masasına yöneldiğini gördü ve yeniden umutsuzluğa
kapıldı. Aslında daha ilerideki bir masada da boş
yer vardı, adamın halinden rahatına düşkün biri olduğu
ve en boş masayı seçeceği anlaşılıyordu. Winston yüreğine
taş basarak adamın ardına takıldı. Kızı yalnız yakalamadıkça
masasına oturmanın bir anlamı olmayacaktı.
İşte tam o sırada büyük bir şangırtı koptu. Ufak tefek
adam yüzükoyun yere kapaklanmış, tepsi elinden fırlayıp
yeri boylamış, çorba da, kahve de yerlere dökülmüştü.
Winston'a öfkeyle bakarak ayağa kalktı, belli ki kendisine
çelme taktığından kuşkulanmıştı. Ama sorun çözülmüştü
işte. Winston biraz sonra kızın masasına oturmuştu
bile; yüreği yerinden fırlayacak gibiydi.
Kıza bakmadan tepsisindekileri masaya boşalttı ve
hemen yemeye başladı. Kimse gelmeden hemen konuşması
gerekiyordu, ama müthiş bir korkuya kapılmıştı.
Kızın kendisine yakınlık gösterdiği günün üzerinden bir
hafta geçmişti. Belki de fikir değiştirmişti, belki değil,
mutlaka değiştirmişti fikrini! Böylesi bir serüvenin bir
yere varması olanaksızdı; gerçek yaşamda böyle şeyler