Klimaatstrategie - tussen ambitie en realisme - Wetenschappelijke ...

eerder op toepassingen in opkomende economieën, in dit geval ccs, vergassing,
bosbouw, methaanreductie en kernenergie, dan op bijvoorbeeld windenergie. De
50/50-regel zet het Nederlandse beleid dus op het verkeerde spoor.
De raad adviseert een structureel onderscheid te maken tussen de implementatie
van emissiereductiemaatregelen en transitie naar een nieuw energiesysteem.
Implementatie moet nu, met de beschikbare technologie op de plaatsen waar dat
goedkoop kan. De transitie naar koolstofneutrale energie vraagt meer geduld,
zoals is gesteld in paragraaf 4.5 en tekstbox 4.6.
Voor zijn klimaatbeleid kan Nederland niet alleen geld, maar ook eigen specialisaties,
kennis en infrastructuur aanwenden. Onze ervaring met gas, met staal- en
petrochemie, alsook het haven-industrieel-complex van Rotterdam kunnen
worden gebruikt om bij te dragen aan mondiale efficiëntiebevordering in energieintensieve
sectoren, gastechnologie, vergassingstechnologie, aanvoer en overslag
van biomassa en ten slotte aan de ontwikkeling van biopetrochemie.
4.9 conclusie
De 2 °C-doelstelling van de eu is realiseerbaar wanneer aan de volgende voorwaarden
zou worden voldaan:
• De mondiale coördinatie verloopt soepel en de Europese preferenties over de
kosteneffectiviteit van emissiereductieopties worden ofwel mondiaal gedeeld,
ofwel via (financiële) overdrachten mondiaal geaccepteerd. Het volgende
hoofdstuk zal op die vraag ingaan.
• Tot circa 2050 worden de nu beschikbare technologieën voortvarend toegepast,
vooral in opkomende economieën.
• Na 2050 zijn de nu nog niet beschikbare nieuwe technologieën ontwikkeld die
het energiesysteem verregaand emissievrij maken.
De twee laatste voorwaarden worden hierna toegelicht.
emissiereductie als technisch-strategisch vraagstuk
De eerste helft van deze eeuw is een voor emissiereductie cruciale periode. Te
meer omdat het waarschijnlijk de laatste periode van sterke economische groei
is (met een inhaalslag van ontwikkelingslanden en de periode waarin de wereldbevolking
vermoedelijk zijn piek gaat bereiken).
Voor de 2 °C-doelstelling zou de mondiale emissie in 2050 nog slechts circa 4 gtc
per jaar mogen bedragen, in plaats van de 14 à 15 gtc in een bau-scenario. De
huidige emissiestijging zou tussen 2020 en 2030 moeten worden omgezet in een
daling. De nu beschikbare duurzame energieopties zijn vooral toepasbaar voor
elektriciteit. Daardoor zijn ze niet of nauwelijks relevant voor twee derde van de
fossiele co2-emissies. De vraag naar energie zal vooral in opkomende economieën
zeer sterk groeien. Die energievraag zal naar alle waarschijnlijkheid leiden
tot (nog meer) exploitatie van sterk vervuilende kolenvoorraden, aangezien energiezekerheid
een hogere prioriteit zal hebben dan klimaat. Het is dus essentieel
141