Klimaatstrategie - tussen ambitie en realisme - Wetenschappelijke ...

internationale coördinatie van klimaatbeleid
importafhankelijkheid voor gas gestegen tot boven 70 procent, voor olie zelfs tot
90 procent.
De houding tegenover klimaatproblemen
Het Amerikaanse volk blijkt niet onverschillig over klimaatwijziging en ghg’s,
maar er is wel een cultuurverschil met Europa. Er zijn bijvoorbeeld geen groene
partijen en er is veel weerstand tegen belastingen. Milieu wordt belangrijk gevonden.
so2 wordt effectief bestreden en de vs hebben (mede)leiderschap getoond bij
het Montreal-verdrag over ozon. Ook de steun voor de unfccc is consistent. Er
wordt veel geïnvesteerd in vergroting van de kennis over het klimaat.
Er is een duidelijk verschil tussen het federale en het statelijke niveau en tussen
staten onderling. Aan de Oost- en Westkust zijn er staten die verdergaand
klimaatbeleid voeren en zelfs een emissiehandelssysteem willen opzetten. Op
federaal niveau bepaalt de unaniem aangenomen Bird/Hagel-resolutie (1997) het
beleid. Hierin verklaart de Senaat zich voorstander van mitigatiebeleid, maar
verbindt twee voorwaarden aan internationale verplichtingen, namelijk “no
substantial harm to the us economy” en de notie dat alle unfccc-landen
(uiteindelijk, maar wel vastgelegd) aan mitigatieverplichtingen dienen te
voldoen.
Aanpassing aan klimaatverandering wordt in de vs (al of niet terecht) als een
serieuze optie gezien. Onderhandelaar Watson zei hierover op 3 december 2004
in Buenos Aires, tijdens de negende Conference of the Parties (cop-9): “The us is
blessed enough to have a rather robust adaptive capacity.”
Het huidige klimaatbeleid van de vs
In tegenstelling tot wat in Europa vaak gedacht wordt, wijkt de positie van de
Bush-administratie slechts in beperkte mate af van die van eerdere regeringen.
De verschillen zitten meer in de retoriek dan in de inhoud. Bovendien lijkt de
bereidheid tot een actiever klimaatbeleid toe te nemen.
Het Kyoto-protocol is door president Bush in 2002 formeel afgewezen. In plaats
daarvan bestaat het klimaatbeleid uit drie hoofdsporen. Het eerste is mitigatie op
basis van een intensiteitsdoel: 18 procent emissiereductie per bbp in de periode
2002-2012. Daarbij nemen de emissies wel toe, maar veel minder dan in een bauscenario.
Groei is belangrijker dan klimaat. Het tweede spoor is een groot
vertrouwen in technologische oplossingen en een uitgebreid programma voor
wetenschap en technologieontwikkeling. En ten slotte is er internationale
samenwerking die gericht is op (schone) economische groei en technologieontwikkeling.
Hoewel de vs zich hebben ingespannen om in het Kyoto-protocol het marktconforme
instrument van emissiehandel op te nemen, en hoewel op kleinere schaal
ook binnen de vs met dit instrument wordt gewerkt, is binnenlandse regulering
het belangrijkste instrument. Ook portefeuillebenaderingen komen voor, bijvoor-
167