Klimaatstrategie - tussen ambitie en realisme - Wetenschappelijke ...

subsidies dermate miniem (bijvoorbeeld vrachtvervoer) dat de transactiekosten
waarschijnlijk hoog zijn ten opzichte van het bereikte effect.
Beide figuren tezamen doen vermoeden dat emissiehandel in Nederland een
gering emissiereductiepotentieel heeft, althans in de huidige opzet. Nederland
zelf is al behoorlijk co2-efficiënt (Ministerie van Economische Zaken 2005). Dit
komt ook tot uiting in de wijze waarop het Kyoto-doel gerealiseerd wordt. De
emissieruimte onder het Kyoto-protocol bedraagt 199 mt co2-equivalenten per
jaar, een reductie van 18 mt co2-equivalenten per jaar ten opzichte van 1990. 14 Dit
saldo wordt bereikt door (vrom 2004; vrom 2005b):
• een krachtige, redelijk kosteneffectieve reductie van overige broeikasgassen
(obg) (–18 mt co2-equivalenten per jaar);
• inkoop van rechten in het buitenland (ji + cdm), betaald door de overheid
(–20 mt co2-equivalenten per jaar); 15
• een stijging van de binnenlandse co2-emissies met 20 mt co2-equivalenten
per jaar.
2.5 conclusie
probleeminventarisatie en beleid
Er zijn sterke aanwijzingen dat het klimaat verandert door antropogene invloed.
Emissiereductie kan die verandering temperen, maar beheersbaar is het mondiale
klimaat niet. Volgens de huidige inzichten zal zonder klimaatbeleid het mondiale
temperatuurgemiddelde tot 2100 met 1,4 tot 5,8 °C stijgen ten opzichte van 1990.
Voor Nederland is van belang dat daardoor de zeespiegel waarschijnlijk zal stijgen
met 20 tot 110 centimeter in de periode tot 2100. Daarnaast wordt een sterk
vergrote kans op extreme winterneerslag verwacht, zowel in intensiteit als in
frequentie van extremen. Dat heeft vooral gevolgen voor de benodigde afvoercapaciteit
van de grote rivieren.
Over de mate van klimaatverandering en over de uiteindelijke effecten bestaat
een zeer grote onzekerheid, niet alleen over de omvang van de effecten, maar
in een aantal gevallen ook over de richting ervan. Enerzijds levert dat het risico
op van het in gang zetten van onomkeerbare veranderingen; anderzijds bestaat
het risico van niet-adequaat beleid. Beide risico’s kunnen tot hoge kosten leiden.
Als de huidige inzichten correct zijn, is het klimaatprobleem omvangrijk. Op
een termijn van circa honderd jaar zou het totale wereldemissievolume moeten
dalen ten opzichte van de huidige situatie met circa een factor 2 tot 8, afhankelijk
van het model en de uiteindelijk te bereiken co2-concentratie. De te
verwachten economische groei in nu nog arme landen vergroot het probleem
aanzienlijk. Bij een groeiende wereldbevolking daalt het per capita beschikbare
budget aan emissievolume (onafhankelijk van de verdeling ervan), terwijl de
groei van het welvaartsniveau juist een grotere vraag naar emissieruimte impliceert.
Het Kyoto-protocol is daarom slechts een kleine eerste stap op weg naar
een houdbaar beleid, hoewel het een belangrijke mijlpaal is in de zin van een
61