Klimaatstrategie - tussen ambitie en realisme - Wetenschappelijke ...

8
316
klimaatstrategie – tussen ambitie en realisme
4 opties voor reductie van methaanemissies
Energiesector
In de gas- en olie-industrie zijn met de huidige technologie de emissies met zo’n
80 procent te verminderen, voor zeker de helft met maatregelen waar de
industrie financieel beter van wordt, en met als nevenbaten: veiligheid en
vervanging van oude systemen. In de kolenindustrie kan 50-70 procent van de
methaan worden opgevangen; daarvan kan de helft worden benut en de rest afgefakkeld.
Omdat de kolenproductie een industrie met lage marges is, zou de financiering
wel een probleem zijn. Kosten: van minder dan 100 dollar per ton tot
meer dan 350 dollar per ton, niet meegerekend de benutting van methaan als
brandstof.
Herkauwend vee
Voor vermindering van de methaanproductie in de maag van herkauwers is een
aantal opties mogelijk. Deze zijn echter allemaal in een eerste fase van ontwikkeling,
en er is dus nog een hele ontwikkelingsweg te gaan. Men werkt onder meer
aan:
(a) verandering van de voedersamenstelling: methaanreductie zou mogelijk zijn
tot 75 procent, terwijl tegelijk de productiviteit stijgt;
(b) pogingen om via fokken verbetering te bereiken;
(c) door toedienen van bepaalde biologisch of chemische middelen via het voer.
Langs die weg zouden bij schapen reducties haalbaar zijn tot 20 procent.
Helaas kan dit alleen bij vee op stal, en dus zelden in ontwikkelingslanden.
De kosten bij herkauwers zijn relatief hoog.
Rijst
Ook hier is nog veel in ontwikkeling. Een flinke reductie, tot 40 procent in 2020,
is niet onmogelijk, maar is wel sterk afhankelijk van het draagvlak voor de maatregelen,
en daarvoor is minimaal vereist dat methaanreductie niet ten koste gaat
van de rijstopbrengst. Zo zou door zorgvuldige selectie en een geïntegreerde
benadering wat betreft irrigatie en bemesting een reductie met 20-30 procent
mogelijk zijn. Periodiek bevloeien om de 3-5 dagen zou de methaanemissies doen
verminderen tot 50 procent. De rijstproductie wordt meer water-efficient, maar
er is een goede irrigatie-infrastructuur nodig en dat is relatief duur, de leefwijze
ter plekke wordt beïnvloed en er is meer anorganische bemesting en emissie van
n2o. Er zijn rijstsoorten die onder minder natte condities kunnen groeien (met
een forse reductie van methaanemissie) zonder opbrengstverlies. Voorts maken
verbeterde rijstsoorten veel meer opbrengst per hectare mogelijk en kan de
rijstopbrengst gelijk blijven zonder toename van natte rijstvelden. De kosten van
ten minste een deel van de opties zijn relatief laag (vanaf 5 dollar per ton), zeker
als de opbrengsten omhooggaan. ‘Droge’ rijst produceert nauwelijks methaan,
maar de opbrengst per hectare is veel lager en deze rijstteelt heeft slechts een
aandeel van 10 procent in de totale rijstproductie.