Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

135kształtowanie aktywnych postaw obywatelskich.Państwo dostrzega pilną potrzebę wspierania edukacjipozalekcyjnej i pozaszkolnej dzieci i młodzieży.Przewidziane w programie rozwiązania mają zapewnićwykorzystanie środków wyłącznie na realizacjępotrzeb edukacyjnych, wychowawczych i opiekuńczychuczniów.Podstawowym założeniem programu jest dofinansowanieze środków budżetu państwa działań podejmowanychprzez jednostki samorządu terytorialnegoi organizacje, których cele statutowe obejmują prowadzeniedziałalności pożytku publicznego. Programprzewiduje zaangażowanie w pomoc edukacyjną dlauczniów zarówno środków jednostek samorządu terytorialnegoi środków organizacji, jak i środków pochodzącychz budżetu państwa.Sposób realizacji i finansowania programu określał,że minister edukacji narodowej przedstawi propozycjępodziału środków z budżetu państwa na poszczególnewojewództwa (proporcjonalnie do liczbyuczniów w danym województwie) i przekaże ją ministrowifinansów oraz wojewodom do dnia 15 września2008 r. Po przyjęciu programu przez Radę Ministrówwojewodowie ogłaszają konkursy na programyuwzględniające założenia programu. Projektodawcamii realizatorami programów mogą być jednostkisamorządu terytorialnego oraz organizacje.Wojewodowie, nie później niż do dnia 8 października2008 r., zobowiązani byli do przekazania ministrowiedukacji narodowej informacji o wysokościniezbędnych środków na realizację programów orazdo wystąpienia do ministra finansów o uruchomienieśrodków w wysokości, w jakiej planowane było udzieleniedofinansowania, uwzględniając limit środkówdla województwa przedstawiony przez ministra edukacjinarodowej. Wojewodowie zobowiązani byli również,że do dnia 15 listopada 2008 r. przekażą ministrowiedukacji narodowej informację na temat wysokościśrodków zaangażowanych w realizację programuw 2008 r.Beneficjenci programu podnoszą, że zasady programowesą jak najbardziej słuszne i mogą stanowićelement wyrównywania szans edukacyjnych dziecii młodzieży, jednak podkreślają, że program byłogłoszony i realizowany zbyt późno. Efekt był taki,że na realizację programów w konkretnych gminachpozostawało ok. 2 miesięcy (koniec X do połowy XII2008 r.)Przedstawiciele organizacji i jednostek samorząduterytorialnego postulują, by od tego, tj. 2009 r.,uruchomienie programu nastąpiło w miesiącu marculub najpóźniej w kwietniu, co umożliwi beneficjentomrzetelne przygotowanie programów w ramach rządowegoprogramu wyrównywania szans edukacyjnychdzieci i młodzieży „Aktywizacja jednostek samorząduterytorialnego i organizacji pozarządowych”.W związku z tym zwracamy się do Pani Ministerz pytaniem, czy Ministerstwo Edukacji Narodowejprzewiduje w roku bieżącym zmianę harmonogramurealizacji programu tak, by wszystkie zainteresowanegminy miały czas na opracowanie i przygotowanieprogramów?Z poważaniemWarszawa, dnia 8 stycznia 2009 r.Poseł Tomasz Piotr Nowakoraz grupa posłówI n t e r p e l a c j a(nr 7561)do ministra zdrowiaw sprawie problemów związanychz udzielaniem świadczeń w zakresietransportu sanitarnego, na przykładzieKoninaObecnie obowiązująca ustawa z dnia 8 września2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym(Dz. U. Nr 191, poz. 1410) reguluje działanie jednosteksystemu, tzn. szpitalnych oddziałów ratunkowychi zespołów ratownictwa medycznego.Do końca 2008 r. transport medyczny oparty byłna pogotowiu. Szpital miał podpisaną umowę z pogotowiem,w Koninie jest to oddzielna firma. Obecnieszpitale, które nie posiadają stacji pogotowia ratunkowegow swojej strukturze, są zmuszone rozwijaćtransport równolegle. Według obowiązującego prawa,za pacjenta, po przewiezieniu do SOR, odpowiadaszpital.Problem polega na tym, że pacjenci często wymagajądalszej diagnostyki, którą wykonuje się w miejscuinnym niż SOR, czasem istnieje potrzeba przekazaniaich do jednostek szpitalnych wyższego stopnialub są przywiezieni do SOR, pomimo że szpitalnie posiada oddziału właściwego do leczenia danejjednostki chorobowej i należy ich przekazać do szpitalawłaściwego.Zdarza się również, że na SOR przywożeni są pacjenci,którzy nie wymagają hospitalizacji. Od 2007 r.w karetkach zamiast lekarzy jeżdżą ratownicy, którzyudzielają pomocy do czasu dowiezienia choregodo szpitala i przekazania lekarzom. W świetle prawaratownicy nie mogą stawiać diagnozy ani podawaćleków, a większość wezwań pogotowia to właśnieprzypadki zachorowań. W tej sytuacji powstaje problem,kto ma pokryć koszty odwozu, jeżeli pacjentjest np. z dysfunkcją ruchu lub nie ma bliskich, którzymogliby go zabrać z placówki. Oznacza to, że zatransport wszystkich wymienionych osób, które formalnienie są pacjentami, odpowiada szpital, któryprzesyłając ich dalej musi wystawić zlecenie, a więci pokryć koszty. Niestety szpitale, a szczególnie te,które nie posiadają stacji pogotowia ratunkowego wswojej strukturze, są zmuszone rozwijać transportrównolegle. Dublowanie się zadań oznacza wyższekoszty.