kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

prauw, en na een paar dagen kwamen wij het bestelde scheepje
inderdaad tegen. Het had met tegenwind te kampen. Doch eenmaal
aan boord kwam deze tegenwind ons ten goede, want in vrij korte
tijd zeilden we naar Kokas. Van hieruit waren er twee mogelijkheden
om naar Fak-Fak te komen. Zeilen of lopen. Zeilen zou weieens
lang kunnen duren en lopen zo vertelde men ons, nam maar 7 uur.
Dus werd er besloten te lopen. Een spreekwoord op Nieuw-Guinea
luidt: „Het is beter slecht gevaren, dan goed gelopen" en dat zouden
ook wij ondervinden. We klampten het dorpshoofd aan, die
voor dragers zou moeten zorgen. Hij had de titel van radja (vorst).
Wij vroegen hem hoe ver het was. Hij krabbelde eens op zijn hoofd
en zei: „7 uur." Voor dragers kon hij wel zorgen, maar we moesten
er wel rekening mee houden dat deze mensen nog niet veel gewend
waren, en nogal schuw en erg schrikachtig in het bos. Wanneer zij
een vogel hoorden schreeuwen, kon het gebeuren dat zij het op een
lopen zetten, daar dit geschreeuw een waarschuwing kon zijn voor
een naderend gevaar. Na dit onderricht over zijn onderdanen, liet
hij ons per prauw naar het begin van de weg roeien. Toen we daar
aankwamen was het reeds avond, dus moesten we daar nog een
nacht bivakkeren. Dit was geen bezwaar, want voor zo'n tournee
heeft men alles bij zich. We verheugden ons er reeds op dat we
weer thuis zouden zijn na een afwezigheid van 35 dagen. Onze dragers
waren stevige knapen. Het was hen aan te zien dat zij gewend
waren in het bos te lopen. Van hun kleding hadden zij niet veel last.
Het was net voldoende om hen niet als naaktloper te betitelen. We
waren besloten vroeg op pad te gaan. Even na zes uur kon dan ook
de tocht beginnen. Na een paar uur lopen even zitten, niet te lang,
want we begonnen de stal te ruiken. Om elf uur een langere rustpauze,
doch meer op verzoek van de dragers. Immers nog een dik
uurtje en we waren thuis. De conversatie met de dragers ging zeer
stroef, daar zij maar weinig Maleis spraken en wanneer wij zeiden
dat we er zo dadelijk zouden zijn, keken zij elkander maar eens aan
en babbelden in een voor ons onverstaanbare taal. Inmiddels werd
het 12 uur en wij begonnen ongeduldig te worden en vroegen hoe
ver het nog was. Antwoord: „Straks zien we de zee." Inderdaad
we zagen de zee en waren op ongeveer 1000 M. hoogte gekomen,
doch het was niet de zee die we verwacht hadden, n.1. waar de baai
van Fak-Fak aan lag. Van hier uit keken we naar het noorden en
kregen een overzicht van de kust van de Berau-streek. De vraag
bleef bij ons leven, hoever nog? Telkens vroegen wij het weer en
steeds was het antwoord: „nog één berg mijnheer." Later werd
ons duidelijk dat men deze mensen niet moet vragen hoe ver het
nog is. Wanneer men met de hand wijst naar het punt waar de zon
opkomt en dan vraagt waar de zon staat bij aankomst krijgt men
misschien een betrouwbaar antwoord, doch in ons geval hadden wij
103