kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

zijn eigen dorp. Maar hij had wel een brief geschreven aan de zendeling,
en deze stuurde enkele maanden later iemand anders.
Dat was ook een Papoea, jong en ijverig.
Hij verzamelde de kinderen en opende een school. Wanneer er
zieken waren, ging hij helpen, en waakte soms een hele nacht.
Zondags kwamen de mensen bij elkaar onder een eenvoudig
afdakje; dan werd er verteld uit het Evangelie. En zo leerden
de mensen langzamerhand op God te vertrouwen en tot Hem
te bidden wanneer ze in nood waren.
Maar de oude priester kwam niet. Nog nooit was hij in het eenvoudige
kerkje geweest, of had hulp gevraagd wanneer er zieken
in zijn huis waren.
En wanneer de Evangelist hem soms opzocht in zijn huis, dan
zweeg hij en bromde alleen maar wat. Wat dat precies was begreep
de Evangelist niet, maar de andere mensen zeiden, dat hij de geesten
der voorouders niet los wilde laten. Hij ging nu en dan offeren
aan het beeld van een van zijn voorouders, daar ergens in de baai.
Toen de Evangelist merkte, dat er vele mensen heimelijk nog bang
waren voor het beeld, kwam er ineens een plan in hem op.
De gevaarlijke tocht
Wanneer de volgende morgen de kinderen weer op school zijn gaat
hij het hun vertellen. Ze kennen immers allen de toverpriester?
Natuurlijk kennen ze die, ze zijn immers bang voor hem, wanneer
hij zo zwijgend langs het strand loopt. Welnu de priester is zelf
bang, vertelt de Evangelist; bang voor de geest van zijn voorouderbeeld.
Daarom heeft hij een plan. Allen willen weten wat dat is.
Hij zal het hun vertellen. Vanmiddag zal hij met de grootste jongens
in een prauw naar het beeld roeien en het kapot hakken. Dan
zal de priester zelf wel zien, dat er niets gebeurt, en dan zal hij
later niet meer bang zijn, en misschien komt hij dan ook wel luisteren
naar het Evangelie, want dat durft hij nu niet te doen uit angst
voor de ziel van het beeld.
Dat plan vinden de jongens prachtig. Maar als ze 's middags willen
vertrekken zijn er toch maar een paar komen opdagen. Het weer
lijkt ook niet zo erg goed. Donkere wolken hangen boven de bergen
van het grote eiland en dreigend gromt de branding langs de kust.
Toch gaan ze er op uit. Wanneer ze echter halverwege zijn draait
de wind die ze nu pal tegen krijgen. De golven worden hoger en het
roeien wordt steeds moeilijker. Eindelijk, eindelijk komen ze onder
de beschutting van de kust en dan roeien ze in de luwte van de hoge
rotsen de baai in.
Nu komt zelfs de zon even door, maar juist wanneer ze in de buurt
van het beeld komen wordt het weer donker. Dreigende onweers-
33