kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

die er op dit plekje van Seroei, onze toekomstige woonplaats,
heerste.
Voordat we teruggingen wilde ik toch nog iets zien van het nieuwe
terrein. Daarom klom ik op het dak van de loods. Wat van daar
zichtbaar was, was weinig bemoedigend. Riet, riet en nog eens riet
met hier en daar een struik, naar ik meende. Later bleken dit de
toppen van bomen te zijn.
Twee maanden later werd opnieuw dezelfde tocht ondernomen,
maar nu vergezeld van een twintigtal werkkrachten. Bij het terrein
aangekomen begonnen deze met hun parangs (korte sabels) een
baan van twee meter breed schoon te kappen. Daarna werden verschillende
dwarsbanen opengehakt om enigszins een overzicht te
krijgen over het terrein.
Na wat zoeken en meten werd de plaats van het eerste gebouw,
een slaapzaal, vastgesteld. De timmerlieden konden beginnen met
het opzetten van dit gebouw. Juist dezelfde week hadden zij mij
gemeld, dat het klaar was. Toen ik echter vroeg of ze beginnen
wilden, maakten ze bezwaren. „Neen, dat kan niet toean!" „Dat kan
niet? Maar 't is toch klaar, en een gebouw dat klaar is kan toch
overeind?" „Ja toean, 't is wel klaar, maar alleen het gebouw. Aan
het dak moeten we nog beginnen."
Daar stond ik. Dat dit hun opvatting van klaar is, kon ik niet verwachten.
In gedachten rekende ik: „Nog twee weken voor het dak,
dan zijn er nog twee weken over om de zaal klaar te maken voordat
de jongens komen. Misschien lukt het."
Maar plotseling kwam er een angstwekkende gedachte in me op
en vol spanning vroeg ik: ,,En de school en de keuken, zijn die helemaal
klaar?"
„Ja toean, die zijn helemaal klaar."
Een zucht van verlichting ontsnapte me, maar voor alle zekerheid
Vroeg ik toch nog eens: „Dus die zijn helemaal klaar, ook de daken?"
„Nee toean, de daken nog niet, daar moeten we nog aan beginnen."
In gedachten zag ik zestig jongens voor me. Nog vier weken, dan
zouden ze in werkelijkheid voor me staan. Waar zouden ze moeten
slapen? Hoe konden we ze ontvangen? Hoe moesten we met onze
lessen beginnen? De eerste tegenslag was er, vele zouden nog
volgen.
De vier weken, die ons nog scheidden van de komst der jongens,
werden er twee. Toen kwam geheel onverwachts de eerste groep
zich melden, 't Waren er gelukkig maar tien.
We vroegen onderdak voor deze leerlingen bij de goeroe van de
nabijgelegen kampong. Die stemde onmiddellijk toe. Maar de volgende
dag waren de jongens alweer terug. Ze zeiden: „Ja toean,
247