kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Het duurde echter wel lang. Zo lang, dat Pamai reeds volwassen
was geworden en de plaats had ingenomen van zijn vader, en de
oude Siriwai al lang gestorven was. Maar de goeroe was niet vergeten
en zijn onderwijs evenmin. Pamai was in die jaren vaak in
de andere dorpen geweest waar goeroe's waren en had daar met
de mensen gesproken. En het was hem onbegrijpelijk dat de meeste
mensen er maar niet toe konden komen om alleen te vertrouwen op
de God van alle geesten. Hij bemerkte dat men overal wel graag
de goeroe in hun midden had, maar dat men evengoed doorging
met het oproepen der geesten bij ziekte en tegen de tijd dat men ging
vissen en jagen. De vrees voor de geesten was er nog allerwege
en de toverij had men nog niet afgezworen. Daarom was er ook nog
veel vrees voor elkaar.
Pamai dacht daar heel veel over na en hij wenste dat het anders
werd. Hij kon er ook niet veel over spreken met de Pendita, want
die was verhuisd van Hollandia naar Genjem, ver weg in de landstreek
Nimboran, meer dan 100 km. van Ormoe het binnenland in.
Daar in Genjem zag de Pendita op een middag een groep mensen
zijn voorgalerij binnenkomen. Een van de mannen stapte op hem
toe, vatte zijn hand en sprak: ,,Pendita, kent u mij niet meer, ik ben
Pamai."
De Pendita kon nu in de trekken van de man voor hem Pamai wel
herkennen. Maar wat was die jongen veranderd. Hij was niet alleen
groot geworden, maar iets anders trof de Pendita. Pamai was zeer
opgewonden en gejaagd. Hij strekte zijn linkerarm uit en mat met
zijn andere hand, te beginnen van de vingers en telkens een klem
eind naar boven gaande zijn hele linkerarm af tot de schouder toe.
Hij zeide: „Pendita — zo heeft de God der geesten mij tot zich
getrokken. Eerst een klein eindje toen de goeroe pas kwam, toen
een eindje verder, als de goeroe mij leerde van God, daarna een
eindje verder toen hij me leerde bidden. De goeroe is toen weggegaan,
maar ik ging praten met de andere goeroe's. Steeds verder
trok de God van alle geesten mij. En nu moet u uit dit schrift maar
lezen hoe het verder met me gegaan is en waarom ik hier nu kom."
Hij reikte aan de Pendita een erg beduimeld schoolschrift over,
waar met potlood een lang verhaal in geschreven stond. De Pendita
riep een paar van zijn huisjongens en zeide dat men Pamai en zijn
metgezellen een goede plaats moest geven in het jongenshuis en eten
voor hem moest koken. Tegen Pamai zeide hij, dat hij zou lezen wat
in het schrift stond en de volgende dag verder met hem zou spreken.
's Avonds, bij de lamp, las de Pendita in het schrift. De aanvang
luidde: „Pendita, Pamai is bij mij gekomen om te vragen voor u
op te schrijven wat hij u vertellen wil. Wees niet boos om de vele
fouten. Groeten van mij, Idji van Tabati."
145