kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Verschillende hulp-goeroe's werden aangesteld en vroegere pleegkinderen
uit het zendingshuis aan het hoofd van gemeenten gezet.
Hiermee wordt direct een van de grootste moeilijkheden genoemd,
waar men de eerstkomende jaren nog niet mee klaar zal zijn. Er zijn
voldoende candidaten, maar deze moeten eerst opgeleid worden.
Zolang moet het werk worden gaande gehouden door niet of onvoldoende
opgeleide krachten.
Eind 1948 werden vele noodgoeroe's aangesteld, die van Ambon,
Kei en Ceram kwamen. Zoveel doenlijk werden deze in de omgeving
van Sorong geplaatst en verder naast of in de buurt van bevoegde
onderwijzers.
De grootste handicap is evenwel het feit, dat de ouders, die wel
veel over vooruitgang praten en nu vooral in alles mee willen doen,
toch blijkbaar niet die energie kunnen opbrengen om bijvoorbeeld
hun kinderen te dwingen de school te bezoeken, het schoolgebouw
te onderhouden, kortom om zelf ook iets over te hebben voor de
zo begeerde „vooruitgang."
Daar leerplichtwet nog onbekend is, en schriftelijk vastgelegde afspraken
eveneens, is gebrek aan regelmaat en doorzettingsvermogen
de grote klacht.
Naast het zich snel uitbreidende schoolwerk komt het gemeentewerk
soms achterop. Dorpen, die een Evangelist hebben, willen een
schoolgoeroe, om mee te kunnen doen. Soms heeft men de indruk,
dat het vaak betekent: mee te kunnen praten, want meedoen, zich
werkelijk inzetten voor alles wat met de nieuwe tijd samenhangt
ziet men toch maar zelden. Hier zien we nu, dat dit alles toch eigenlijk
nog grotendeels buiten hun eigen leven staat. Zelf hebben ze
hun dagelijkse arbeid en allerlei belangen, en daarnaast staat dat
andere, waarover ze wel praten. In feite is het zo, dat er te weinig
dorpsbelang mee gemoeid is, wanneer hun kinderen onderwijs genieten.
Het is een voorbereiding voor een stadium waarvoor ze te
weinig begrip tonen om er enthousiast aan mee te kunnen doen.
Bij de steeds groeiende taak van de zendeling als gemeente en
schoolbeheerder bleek het hoe langer hoe meer nodig, dat een onderwijsexpert
dit deel van het werk ging beheren. Begin 1951
arriveerde gelukkig dan ook de eerste Ressortsschoolbeheerder,
die deze arbeid voor zijn rekening nam. Naast de Radja Ampatscholen
beheert hij tevens die van Manokwari en Inanwatan.
Het gemeentewerk breidde zich snel uit, omdat nu ook de vroeger
achtergebleven dorpen om een Evangelist vroegen. Hieraan kon
worden voldaan door ook weer nood-Evangelisten in te schakelen,
en hiervoor werd nooit tevergeefs een beroep gedaan op de gemeenten.
Enkele tientallen gaven zich op, om na een korte opleidingstijd
ergens als pionier te gaan arbeiden.
Naast het gewone werk, wat de gehele persoon opeist, kwam echter
128