kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

en kon hij deze streken vaker bezoeken. Zendeling Grondel was de
laatste, die naast zijn eigen grote ressort Mansinam-Noemfoor,
tevens ook de Radja Ampat bewerkte. Als waarnemend zendeling
(goeroe Besar) werkte enkele jaren M. E. Tamtelahitoe.
Door evangelisatiearbeid van de Ambonnezen en de Biakkers, konden
in 1929 weer enkele posten worden geopend, waaronder ook
een tweetal aan de vaste wal, onder aan de kust wonende binnenlanders
van de Moi-stam.
Toen wij in Januari 1933 op het eiland Sorong gingen wonen waren
ei 12 goeroeposten, waarvan er vier op de vaste wal en de rest op
de eilanden. Het was gebleken, dat de mogelijkheden voor het Evangelie
vele waren, en dat verdere uitbreiding slechts wachtte op intensievere
bewerking.
Onder de vele Biakkers, uitgezworvenen van de Schouteneilanden,
wier familieleden reeds Christenen waren geworden, waren er vele
mogelijkheden. En deze zelfde Biakkers, die als reizende smeden
overal contact hadden met de binnenlanders, zorgden tevens, dat
het Woord zijn loop had.
De Radja Ampat zelfstandig (de periode van 1933-1942)
Met onze vestiging werd het ressort zelfstandig. Het was op economisch
gebied een moeilijke tijd. Overal was sprake van bezuiniging.
Toch kon het werk worden uitgebreid, dank zij de werkzaamheid
van de christenen zelf. De gemeente Sorong richtte een Evangelisatievereniging
,,Eltheto" op en niet lang daarna de Papoese christenen
eveneens. Hierdoor werd een zestal Evangelisten bekostigd. Toen
in de latere jaren middels de zogenaamde beschavingssubsidie er
met overheidssteun nog meer scholen konden worden geopend, stond
het werk er goed voor. Na het tijdrovend reizen per prauw waren
we in staat per motorboot, die we van een handelaar hadden kunnen
overnemen, het werk te doen.
En vooral toen door de opbrengst der collecten het algemene Evangelisatiefonds
beschikking kreeg over meer middelen, kon er voortdurend
worden uitgebreid. Vooral werden destijds niet opgeleide
krachten aangesteld. Dit waren tamelijk ontwikkelde jonge mensen,
die tegen een geringe vergoeding godsdienstoefening gingen houden,
en door de week zelf met werken hun onderhoud verdienden.
Gelukkig waren we al spoedig in staat om ook leerlingen van de
scholen, die toonden aanleg te hebben, gereed te maken voor de
Normaalschool, waar ze tot onderwijzer werden opgeleid. Zo waren
er omstreeks 1940 reeds een tiental jonge mannen uit het eigen
ressort als voorgangers werkzaam. Natuurlijk kwamen er hier en
daar teleurstellingen voor. Niet ieder van hen begreep wat zijn
eigenlijke taak was. Maar toch kunnen we zeggen, dat na een begintijd,
waarin voornamelijk van buitenlandse krachten werd ge-
124