kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

het eiland gingen verlaten, werd in Holland besloten dit Zendingswerk
op te heffen. Mevrouw Ottow bepleitte toen de voortzetting
met de woorden: „Tien jaar is het Evangelie gepredikt, maar is het
ook 10 jaar verstaan?"
Typerend én voor de Zending in die dagen én voor de mannen zelf
was het feit, dat ze hun eerste vaste „salaris" ontvingen van de
Regering, die hen een jaarlijkse uitkering van f 1000.— verleende
uit waardering voor het redden van schipbreukelingen uit de handen
van de bevolking. Hiervoor hadden ze enkele gevaarlijke tochten
moeten maken.
Er komt hulp
In Utrecht was intussen de Utrechtse Zendingsvereniging (U.Z.V.)
opgericht, die haar eerste zendelingen Klaassen, Otterspoor en }.
L. van Hasselt afvaardigde naar Nieuw Guinea. Na een lange reis
rondom Kaap de Goede Hoop kwamen deze in 1863 daar aan. Bij
hun aankomst bleek Zendeling Ottow reeds te zijn overleden. De
beide eersten vertrokken reeds na twee jaar, maar de laatste mocht
45 jaar lang zijn beste krachten aan het land geven, waarover hij als
11-jarige jongen gelezen had „Nieuw Guinea, het land, nog door
geen enkele straal van het Evangelie verlicht."
Hij kon bij zijn taaistudie een dankbaar gebruik maken van de woordenlijsten
van Ottow en Geissler, maar ook van zijn prediking zullen
de Papoea's in het begin niet veel begrepen hebben. De gedachtenwereld
van de mensen verschilde daarvoor teveel van de
hem bekende. Bovendien bleek pas jaren en jaren later, dat bepaalde
woorden verkeerd waren gebruikt, en dit moet wel zeer verwarrend
hebben gewerkt.
Maar mochten de Papoea's in die begintijd van zijn prediking weinig
begrepen hebben, tot hun hart spraken wel de vele opofferingen,
het meedelen van eigen voedsel, het verplegen van zieken en
het vrijkopen van kinderen of oude en gebrekkige volwassenen;
dat hebben ze verstaan en dat heeft hen aan het denken gebracht.
Talrijk zijn ook de schipbreuken, aardbevingen, vloedgolven, sneltochten
en ziektegevallen, die hij heeft meegemaakt. Menige prauwreis
van weken en soms maanden achtereen, zelfs tot Ambon toe
heeft hij ondernomen, om schipbreukelingen te bevrijden of weg te
brengen.
Zelf trof hem na vier jaar het overlijden van zijn vrouw, nadat hij
reeds twee kinderen verloren had.
Op dat „vrijkopen van slaven," is veel critiek in later jaren (en vaak
terecht) uitgeoefend! Hoeveel verdriet hebben deze vrijgekochten
vaak hun „pleegouders" aangedaan, en toch, hoe velen mochten
ook tot grote zegen voor hun medemensen zijn. Namen als Kafiaar,
44