kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

leden. Deze waren onder hen komen wonen. Ze hadden een boodschap
gebracht, want het waren zendelingen.
En over deze boodschap vertelt hij steeds meer.
Eens op een middag komt de Evangelist weer het boomstamtrapje
op en dan ziet hij dat de arm klaar is.
„Wanneer gaat u de arm er nu aan zetten," vraagt hij.
En dan hoort hij, dat de priester de volgende morgen van plan is
naar de overkant te roeien, tenminste als het niet te hard waait. Zijn
eigen zoons zijn niet thuis, en dus heeft hij eigenlijk geen roeiers
genoeg.
Wanneer de Evangelist dat hoort, biedt hij aan om mee te gaan.
Hij kan dan meteen het beeld eens zien, hij wil graag weten of ze
erg veel verschillen van de beelden, die zijn eigen familie vroeger
vereerde.
En zou het dan niet beter zijn om een kleine prauw te nemen. Ze
kunnen dan met weinig mensen toe, want een grote is te zwaar voor
een paar roeiers. Als de priester het goedvindt zal hij zijn eigen
prauw meebrengen.
Na enig aarzelen zegt de priester, dat hij het goedvindt, maar voegt
er aan toe, dat de Evangelist geen proviand mee hoeft te nemen,
hij kan meeëten van zijn vooraad.
Wanneer die avond de Evangelist naar zijn huis gaat en zijn vrouw
vertelt wat hij nu zal gaan doen, kijkt ze wel heel vreemd op.
„Gaat dat nu niet te ver" vraagt ze hem. Maar dan zegt hij of ze
niet weet wat Paulus heeft geschreven in het Grote boek. „De
Grieken een Griek te worden, de Barbaren een Barbaar" om hen te
r winnen voor Jezus.
De volgende morgen vroeg, wanneer de nevels nog in de dalen
hangen, is de Evangelist al druk in de weer. Hij maakt zijn prauw
reisvaardig, zet een grote bamboe met drinkwater aan boord en
kijkt het zeil na.
Als alles klaar is roeit hij naar het huis van de toverpriester. Tot
zijn verwondering ziet hij nog niemand buiten. Hij trekt dan zijn
prauwtje even het strand op en beklimt de trap.
De priester zit bij het vuur, en ziet er helemaal niet naar uit alsof
hij zich klaar heeft gemaakt voor het vertrek.
Wanneer dan de Evangelist zegt, dat alles klaar is, en of ze nu
maar zullen gaan, blijft tot zijn nog grotere verbazing de oude man
rustig zitten en nodigt hem uit het zelfde te doen.
Dan zegt hij: „Ga zitten, want wij gaan niet."
„Wat? Niet gaan, maar wat betekent dat?"
En terwijl hij dit vraagt schiet er even een hoopvolle gedachte door
hem heen. Maar neen, dat zou te mooi zijn, misschien is de oude
man ziek.
37