kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

ergen en de talloze eilanden, maar het was het land waar hij slaven
liet roven, en daarom zweeg de Sultan.
Maar hoe was dan Goera Besi's macht zo groot? Was het zijn
sterke arm of zijn „grote hart," zijn overmoed, die hem het hoofd
zo hoog deed dragen?
Hierop antwoordde deze niet, hij gunde de Sultan geen blik, maar
wachtte zijn tijd.
En die kwam.
De Djailolo-vloot rondde de Kaap en angstig begonnen vrouwen
en kinderen te vluchten.
Zal dan de vloot van Tidore geen zee kiezen?
Ach, tegen zo'n overmacht zonk de moed weg en werden de handen
slap. Maar toen greep de Sultan in. Hij smeekte Goera Besi in de
strijd zijn zijde te willen kiezen met zijn krachtige mannen. Hij zou
hem belonen met al wat hij begeerde — ja, als ze de vijand overwonnen
zou hij zelfs de dochter van de Sultan, de schone Boki
Tabai, de zijne mogen noemen.
Toen was het de tijd voor Goera Besi. Hij rechtte zijn rug, trok
slechts zijn wenkbrauwen op ten antwoord en wenkte zijn mannen.
Dan grijpt hij het toverhout, strijkt daarmee langs één zijner pijlpunten
en houdt zijn boog gereed. En als dan op een bevel van de
Sultan alle prauwen met weerbare mannen in zee worden getrokken,
schiet aan het hoofd der vloot de prauw van Goera Besi onder luid
gezang zijner mannen op de vijand af.
Dan verspreidt de Djailolo vloot zich voor het maken van een
omsingelende beweging; schuimend jagen de prauwen onder het
driftig pagaaien der mannen door het blauwe water.
Goera Besi merkt 't en ziet ineens zijn kans schoon. Met volle vaart
stuurt hij zijn prauw naar de linkerflank, wijkt dan met een scherpe
boog uit, zodat hij op enige afstand, net buiten het bereik der
Djailolo-pijlen komt. Zo heeft hij de hele vloot in één lijn voor zich.
Dan springt hij op en grijpt zijn boog, legt de pijl en spant de pees.
Zijn spieren zwellen en zijn lichaam buigt zich voorover. Dan laat
hij van de uiterste punt de pees schieten, die nadreunt als een
gongslag.
Daar snort de pijl op haar doel af — treft en ... doorboort de voorman
die met hoog opgeheven hakmes al schreeuwende zijn mannen
aanmoedigt.
Maar zie, de snelheid van de pijl is zo groot en de kracht is zo enorm,
dat ze achtereenvolgens alle schepelingen velt. En nog verliest ze
niets van haar snelheid, ze springt over naar andere prauwen, en
zo maar steeds door tot er ten slotte niemand meer over is. Reeds
drijven de stuurloze prauwen af en hebben de nu ook naderende
Tidorezen niets anders meer te doen dan de geweldige buit op
sleeptouw te nemen. De overwinning was volkomen.
120