kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

eten kwam die dag niet veel en we waren dankbaar dat we na 12 uur
tuffen het anker in de baai van Kokas konden laten vallen. De gehele
bevolking liep uit om deze nieuwe boot van de zendelingen te
bekijken. De stuurman prees zeer de zeewaardigheid. Ja, dat konden
zijn collega's te Kokas wel zien. Geheel van ijzer was het scheepje
en het zag er alles ook zo echt uit. Er was een sloep bij die aan
boord gehesen kon worden, net als bij een groot zeeschip.
De volgende morgen lichtten we weer vroeg het anker, daar we tijdig
te Inanwatan wilden aankomen. Nu hadden we met een voorname
factor geen rekening gehouden, n.1. dat de rivier van Inanwatan met
laag water niet kon worden binnen gevaren. De zee was rustiger dan
de vorige dag en met een zwakke deining schuin achter stevenden
we op de mond van de Sigoiroi-rivier aan. Bij aankomst begon onze
stuurman bedenkelijk te kijken. Hij kende hier het vaarwater, en daar
het laagwater was, informeerde hij naar de diepgang van ons bootje.
We hadden dit nog niet nagegaan en gisten het maar zo'n beetje.
Later bleek dat we belangrijk meer diepgang hadden dan we hadden
geschat. Het gevolg bleef dan ook niet uit. Halverwege de geul
liepen we vast en daar het water nog wat zakte, zagen we ook
geen kans om los te komen. Het spreekwoord zegt, dat een ongeluk
nooit alleen komt en dat werd ook nu weer eens bewaarheid.
Er kwam een bui opzetten, die de eerst zo kalme zee spoedig in
heftige beweging bracht. Daardoor begon ons bootje zwaar te stoten.
We hielden ons hart vast hoe dat alles zou aflopen. De stuurman
vertelde dat het roer het reeds had begeven en geheel los was geraakt.
Ook het schroefraam brak op twee plaatsen waardoor het
geheel los van het schip raakte. We waren bang dat ook de schroef
er aan zou gaan, maar gelukkig hield die het uit, al was de as dan
ook een beetje verbogen. De bui ging voorbij en de vloed kwam.
Toen zagen we de ravage die aan het achterschip was aangericht.
De motor had geen schade opgelopen, we konden dus nog varen.
Het sturen was echter zeer moeilijk zonder roer. Toch lukte het de
rivier op te varen en Inanwatan te bereiken. De aankomst was niet
zo feestelijk als te Kokas. Een ieder had wel een beetje met ons te
doen. Ook de stuurman was niet zo trots meer. We hadden een
duur lesje gehad in de zeevaartkunde. Hier te Inanwatan eindigde
eigenlijk reeds ons te groot opgezet tournee. We moesten nu trachten
een noodroer te maken daar het ijzeren roer te veel was verbogen
en we geen gereedschappen hadden om het recht te slaan. Daarbij
zou over een goede week reeds Director Gunning aankomen, dus
moesten we zien dat we thuis kwamen. Nu deed de mailboot eerst
Kokas aan en daarna Fak-Fak. Waren we eenmaal op Kokas terug
dan was het leed geleden, want we hoopten dat de werktuigkundigen
van de Mailboot het roer konden repareren.
105