kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

op het ongezonde Bosnik niet lang uithouden. Ook dit gezin
kreeg spoedig met ziekte te kampen. Daarbij kwam, dat alles zeer
duur was en vooral levensmiddelen bijna niet te krijgen waren ten
gevolge van de eerste wereldoorlog.
Zo was het voor een Europees gezin niet mogelijk hier te leven.
Na in de korte tijd van zijn verblijf op Biak toch nog enige bezoekreizen
te hebben gemaakt en na veel zorg met de voortzetting van
de huizenbouw, vertrok de familie Duyvendak in Maart 1920 naar
Holland. Weer was Biak dus vacant en moest het werk voorlopig
door Van Hasselt worden waargenomen.
In Juni 1920 kwam zendeling Agter op Nieuw Guinea aan. Natuurlijk
was het voor hem onmogelijk dadelijk een ressort te leiden.
Eerst moest de taal geleerd worden. In April 1921 maakt hij zijn
eerste reis naar Biak. Als tolk reisde met hem goeroe Petrus Kafiar,
die na de reis te Sor achterbleef, daar deze gemeente vacant was.
De Christenen waren nog weinig talrijk en hadden nog niet veel
invloed op hun omgeving; daardoor bleven de heidense feesten
bestaan, waarin een grote verleiding zat voor de jonge Christenen.
De Zuidkust bleef nog bijna geheel voor het evangelie gesloten.
Alleen op twee plaatsen was een goeroe namelijk te Bosnik en te
Wadiboe. Te Bosnik kwam zo goed als geen Biakker ter kerk en
ook te Wadiboe was het kerk- en catechisatiebezoek zeer gering.
Ook op de Noordkust ging het werk slecht. Door een uitgebroken
opstand in het binnenland voelden vele goeroes zich niet meer
veilig, vooral de Ambonnezen en Sangirezen. Geregeld werd er gepatrouilleerd,
doch met weinig succes. Deze toestand maakte het
wel zeer nodig, dat de zendeling op Biak zelf aanwezig was en
zijn reizen niet meer vanuit Manokwari deed.
Augustus 1922 trok zendeling Agter dan ook naar Bosnik.
De eerste Zondagmorgen met vrouw en kinderen op Biak zal hij niet gemakkelijk
vergeten. Midden onder de kerkdienst hoorde men een hevig lawaai. Agter vroeg
de Menadonese bestuursassistent even te gaan kijken, terwijl hij met de kerkdienst
doorging. Spoedig kwam deze terug met de boodschap, dat er gevochten
was en er een paar doden op de weg lagen, en verder dat er nog enige zwaargewonden
naar de kazerne waren gebracht. De dienst werd natuurlijk dadelijk
beëindigd om naar de gewonden te gaan zien en deze te behandelen. Het was wel
een treurige kennismaking met de ruwe zeden van de Biakkers.
Voor de familie Agter was het in de eerste plaats noodzakelijk het
huis, waaraan Jens begon, en waarvan Duyvendak de bouw voortzette,
nu af te maken.
Ook de laatstgekomenen zouden spoedig merken, dat de keus van
plaats voor de zendingspost zeer ongelukkig was. Het duurde slechts
kort of ook zij kregen hevig van malaria te lijden en 26 Januari 1923
moesten zij hun eerste offer aan het slechte klimaat van Bosnik
brengen door het overlijden van hun dochtertje.
90