kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

uit het vaderland weer een bedrag van f 300.— bijeen te krijgen.
Tegen betaling leverde de bevolking hem enkele balken.
Eens op een ochtend ontdekte hij, dat hij en zijn huisjongens de enige bewoners
van Roon bleken. Het geval was, dat de week tevoren twee mannen tengevolge
van braspartijen waren gestorven. Men schreef dit echter aan kwade invloeden
uit de wereld der geesten toe en evacueerde.
De school bleef leeg en pas maanden later kwamen de mensen terug, om weer
hun oude leventje voort te zetten.
Intussen schreef Parijs de verenmode voor, en de paradijsvogeljacht begon.
Hierdoor kwamen geweren in omloop, waarmee men in dronkenschap op elkaar
ging schieten. De palmwijn werd duchtig aangesproken, soms bleven kinderen
wegens dronkenschap van school weg.
Bink bleef echter op zijn post, in het vaste vertrouwen, dat God
hem daar op Roon gebruiken kon.
Toen hij als tolk en vredestichter met de Resident van Ternate
meeging naar de Wandammenbaai, bleek men vertrouwen in hem
te hebben. Zonder vrees kwamen de mensen aan boord.
Af en toe ging Bink ook naar Mansinam om te helpen bij de bouw
van kerk of school. Zijn prachtige kerk op Mansinam werd pas
tijdens de 2de wereldoorlog verwoest, wel een bewijs hoe degelijk
het maaksel was, dat het zoveel jaren dienst had kunnen doen.
Terug op Roon drukte de eenzaamheid dubbel, en in slapeloze nachten
schreef hij lange brieven, soms zeer humoristisch, dan weer
bitter.
Gehandicapt door malaria en een grote beenwond vlotte de bouw
niet erg, pas in Augustus 1891 kwam de kerk klaar. Zeven jaar
had hij er nu gezwoegd, en behalve zijn pleegkinderen nog geen
enkele gedoopt.
Dank zij de slechte opbrengst van de bomen, was de palmwijn
schaars en kwamen er dat jaar dertig leerlingen op school. Op het
Kerstfeest, zijn achtste hier, was het kerkje tjokvol, 's Avonds vertoonde
hij lichtbeelden op zijn voorgalerij, onder veel belangstelling.
Maar toen was het „stroovuur weer uitgebrand," en bleef alles bij
het oude.
In 1892 kreeg hij van het Hoofdbestuur van de U.Z.V., opdracht
de Humboldsbaai te bezoeken. Dit werd een hoogtepunt in zijn
leven.
De mensen leefden er nog in het stenen tijdperk, maar liepen ongewapend
rond, gingen niet steeds op moord en roof uit en kenden
de sagoweer niet.
Een tweede bezoek van drie maanden bracht hij er in 1893, waarbij
hij de beide Humboldsbaai jongens, die hij meegenomen had en het
timmeren had geleerd, weer meenam. Eén van hen, Waro, werd later
tolk en heeft er veel toe bijgedragen, dat 17 jaar later de Zending
ook in de Humboldsbaai begon.
51