kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

pen te leggen en elke morgen een knoop los te peuteren. Dan kon
de boot hen niet meer overvallen,
Pamai en zijn vrienden kwamen voortaan vaak naar Hollandia. En
steeds zagen ze er nieuwe dingen en meer huizen. Op het erf van de
blanke vreemdeling, — Pamai wist nu ook al dat zijn naam „Pendita"
was, — werd een tweede huis gebouwd, erg groot. „Wat zou
dat nu weer worden?" vroeg Pamai zich vol verwondering af.
Wacht, hij moest het maar eens vragen. Dat kon best, want vol
verrassing had hij ontdekt, dat er een paar jongens van het dorp
Tabati bij de blanke man woonden. Dat waren wel jongens van
een andere stam, maar hun taal kende hij wel zo'n beetje, 't Was
niet moeilijk om de jongens aan 't vertellen te krijgen. Maar wat
ze vertelden, dat was niet erg begrijpelijk. De Tabatijongens trachtten
hem duidelijk te maken waarvoor dat huis zou dienen. Zie je,
vertelden ze, toen het grote schip voor het eerst kwam, werden
er bij ons in Tabi veel soldaten achter gelaten, die de vreemde handelaren
moesten beschermen. De soldaten hadden hun vrouwen en
kinderen bij zich. En de vreemde handelaren hadden ook gezinnen.
Het hoofd van de soldaten heeft toen in Tabi een huis gebouwd en
daar moesten de kinderen 's morgens komen om veel te leren. We
hebben ze daar horen zingen en ze moesten ook tekens maken op
een plat stuk steen, zoals wij ze op hout maken. Ze noemen dat
schrijven. Ze weten ook wat die tekens zeggen. Dat noemen ze
lezen. Elke week is er één dag waarop de Pendita alleen maar mooie
verhalen vertelt. Daar mogen de volwassenen ook komen. En nu
wordt er hier ook zo'n huis gebouwd; een school. Daar mogen
de kinderen heen van de vreemdelingen, de Chinezen, de Ambonnezen,
de Tobelorezen en al de anderen. Wij Papoeakinderen, wij
mogen er ook heen als we willen.
Nu, zei Pamai direct: ik wil wel, maar ik weet niet of vader en
grootvader het goedvinden. Vader moet ik vaak helpen in de tuinen
en bij het vissen. En grootvader wil dat ik stenen bijlen maak."
„Wij gaan er straks heen," zo vertelde de Tabatijongen vol trots.
„Je moet maar hier blijven, de Pendita wil nog wel meer jongens
in huis nemen."
Het ging Pamai zo ongeveer duizelen. Nadenkend zat hij op de
achtersteven van de prauw op zijn vader te wachten, die nog met
de Chinees aan het onderhandelen was. Even later kwam vader
Joeftoewai al aan, welgemoed. Hij was weer een prachtige scherpe
bijl rijker en enige messen. Het gekletter in zijn draagtas klonk als
muziek in zijn oren. Zou grootvader Siriwai nu niet verbaasd zijn,
dat zo iets in iemands bezit kon komen met een paar dagen werken?
O, de nieuwe tijd zou een gouden tijd worden. Zijn vrouw zou er
ook iets van merken. Ze had een hele zak copra gemaakt van de
cocosnoten van hun erf. En nu had de Chinees daarvoor twee mooie
139