kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Mandori b.v. kreeg een kerk met twee torens! Hoe het ook zij, het
was een mooie tijd en ook geestelijk werden er goede dingen bereikt.
Iedere keer, dat ik een rondreis maakte op het eiland, besloot
ik mijn reis met een vergadering van de goeroe's en de kerkeraadsleden,
een soort classicale vergadering. Hier werden dan allerlei
problemen besproken.
In het begin waren alleen de Ambonse goeroe's en ik aan het woord,
maar langzamerhand begonnen ook de ouderlingen zich in de discussie
te mengen en het kwam zover, dat alleen de Papoea's het
woord kregen. Sommige oudere goeroe's waren beledigd, maar dat
ging wel over. Wilden we ooit tot een Papoese Volkskerk komen,
dan moesten we de Papoea's zelfstandig leren denken. Al te veel
hadden ze alle beslissingen overgelaten aan de goeroe's en de Pendita.
Wij wisten het en zoals wij het regelden zou het wel goed
zijn! Het werd me hoe langer hoe meer duidelijk dat het overgaan
naar het Christendom het hele maatschappelijke leven op losse
schroeven zette. Het Evangelie gaat meespreken op alle terreinen
des levens.
Al heel spoedig kwamen er grote moeilijkheden op het gebied van de huwelijksgewoonten.
Tot nu toe had men een kloppend systeem gehad, men wist precies
met wie zoon of dochter wel en met wie ze met mochten trouwen Lang voor de
kinderen meerderjarig waren, had de familie de huwelijkspartner uitgezocht en
was men begonnen de afspraak met wederzijdse geschenken te bevestigen. Nu
gebeurde het ongehoorde, dat een meisje, — het was Blandina, in Kansai, •—
naar de Pendita stapte en zer „Ik wil niet trouwen met Johan, die mijn ouders
voor me hebben uitgezocht, maar met Alfaris, want ik houd van hem "
Ik beloofde haar m'n volle steun en liet 's avonds de familie bij me komen. Enige
uren hebben we deze zaak doorgepraat, de tegenkanting was zeer hevig. Na veel
heen en weer gepraat werd de kwestie van de bruidsschat zo geregeld, dat alle
partijen er zich mee konden verenigen. Blandina vertrouwde de gemaakte afspraak
niet zo heel erg en ging met mij mee naar onze Zendingspost op Kwawi
om onder leiding van mijn vrouw nog het een en ander te leren. Bovenal om
veilig te zijn voor haar familie, die, wanneer ze thuis was gebleven, haar ongetwijfeld
nog wel gedwongen zou hebben toch met Johan te trouwen, want deze
verandering bracht heel veel moeite met zich en daar was men eigenlijk met op
gesteld Tenslotte kwam alles keurig in orde, maar toen was het hek van de dam
en kwamen er veel meer jongelui, die hun verloving door de ouders gesloten,
wilden verbreken. Het werd een hele revolutie en het gevolg was, dat ouders er
niet meer aan dachten een huwelijkspartner voor hun kind te zoeken.
Een andere kwestie was die van het ruilhuwelijk. Op zo'n classicale vergadering,
om dit mooie woord te gebruiken, kwam de ouderling Martinus van Mandon, met
een voorstel. Hij wilde dat de gemeente een afwijzende houding zou aannemen
tegen het farbukindaduwer (ruilhuwelijk). Daar deze zaak mij met duidelijk was,
vroeg ik hem dit nader te verklaren. Zijn bezwaren waren gericht tegen het
huwelijk van een broer en zuster van de ene familie met een broer en zuster uit
een andere familie, dat gaf volgens hem aanleiding tot grote onaangenaamheden,
die het Christelijk leven van de gemeente bedreigden Ook dit was mij met duidelijk,
ik zei zelfs dat dergelijke huwelijken m Holland ook voorkwamen en geen
bijzondere reden tot moeilijkheden opleverden Nu kwam de uitleg en het zat al
weer vast op de bruidsschat. In een dergelijk geval werd n 1 de geschenken
wisseling tot een minimum beperkt, men betaalde elkaar als het ware met gesloten
beurs
Als men denkt, dat alleen de beschaafde wereld van vandaag huwelijksproblemen
kent, dan vergist men zich; ook bij de Papoea's zijn ze te vinden. Bij de Papoea's
77