kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Moet de zending dit doen? Natuurlijk! Even goed als het medische
werk. Hoe nauw hangt bij de Papoea's de beschouwing van wat
ziekte betekent, maar ook: hoe nauw hangt de bebouwing van het
land samen met de adat en dus met het voorvaderlijk geloof. Hoe
hardnekkig trachten daarin oude heidense krachten zich te handhaven,
hoe overnoodzakelijk is het daarom, dat beide takken van
werk, ingeschakeld in het totaal van het kerkewerk, vanuit het
Evangelie worden gedaan, van geestelijke krachten doortrokken
zoals het brood door de gist.
Wie het tot dusver gezegde overziet en op zich laat inwerken,
krijgt als vanzelf reeds een blik op het huidige karakter van dit arbeidsveld.
Ik zou dit willen aanduiden als dat van het tweede
stadium. Het aanvankelijk kersteningsproces is voorbij, al gaat het
in de meer binnenlands liggende en nog open te leggen randgebieden
natuurlijk steeds verder. Daar zullen nog, gelijk vroeger
elders, hele dorpen of stammen kunnen worden gedoopt, maar het
overgrote deel van de bereikbare bevolking is reeds door de Doop
in de christelijke kerk opgenomen. Waar het nu op aankomt — en
ook dat is een stuk van het perspectief — is de diepere doordringing
van het persoonlijke leven met de Geest van Christus. Na de
bekering volgt de heiliging.
Wat van de personen geldt, geldt van de gezinnen, van huwelijk
en huwelijksverhoudingen. Wat van de gezinnen geldt, geldt van
het gehele volk. Zoals de oude mannenhuizen, de kariwari's, zijn
afgebroken, zo is het gehele oude geestelijke volkshuis gesloopt.
Voor het nieuwe zijn de fundamenten gelegd. Wat er nu gaat
geschieden, is de opbouw.
Persoons- en gezinsopbouw, gemeenteopbouw, volksopbouw en dan
„opbouw op het Evangelie." Alle hier geschetste perspectieven
moeten daaraan dienstbaar zijn.
Zal dit alles mogelijk blijken? Ziedaar de grote vraag. Wie over
perspectieven spreekt kan het politieke perspectief, de staatkundige
status van Nieuw Guinea niet buiten beschouwing laten.
Het is nu al enkele jaren een veelomstreden punt. Hoe het dat geworden
is, behoeft hier niet nog eens weer beschreven te worden.
Globaal gezien waren er drie mogelijkheden: Nederland blijft de
verantwoordelijkheid houden, waarbij het beheer onder toezicht
blijft van de Verenigde Naties ingevolge artikel 73e van het Handvest,
de Republiek Indonesië neemt de souvereeiniteit over en voor
haar wordt het beheer dan een interne aangelegenheid; en de derde
mogelijkheid is dat een internationaal orgaan leiding en beheer uitoefent,
of aan een bepaalde instantie overdraagt en die blijft controleren.
Als een vierde mogelijkheid zou men dan nog een con-
277