kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

voor de cursus zijn beperkt. Boeken en platen zijn niet, of nagenoeg
niet aanwezig. De Maleise leerboeken grijpen ook veelal nog
te hoog voor dit land.
Grotere moeilijkheden nog dan het gebrek aan scholing leveren
enkele eigenschappen van de jongens op, die voortvloeien uit het
kampong-milieu. Allereerst het gebrek aan discipline. Het is zo
moeilijk zich aan orde en regelmaat te houden als de individuele
vrijheid van jongs aan zo groot is geweest en de noodzaak voor discipline
nog zo weinig gezien wordt.
Het verantwoordelijkheidsgevoel is, waar het gaat om de gezondheid
van een patiënt, vaak nog ver te zoeken. Een voortdurende
controle blijft zelfs voor de allerbesten noodzakelijk. Over het geheel
genomen is het persoonlijk initiatief beperkt. Soms wordt iets
wel enthousiast begonnen doch zelden, zonder nieuwe impulsen
van buiten, volgehouden. In zekere zin is dat in dit stadium wel
gunstig. De weinige keren dat op eigen initiatief iets ondernomen
wordt gaat het vaak ten koste van de patiënt, hoe goed soms ook
bedoeld. Het vermogen om zelfstandig te denken is weinig ontwikkeld.
Bij de cursus merken we vaak de totale gedachtenstilstand
als de leerling in verlegenheid gebracht wordt of het tempo wordt
geforceerd; er is dan geen woord meer uit te krijgen of hij praat
volslagen onzin.
Er is een tendens om op het moment van het horen ook te denken
dat men het weet, ijverig wordt ja geknikt, men weet het allang! De
illusie verdwijnt spoedig als op het volgende cursusuur blijkt, dat er
niets van is blijven hangen. Zéér snel treedt ook vermoeidheid op. De
leerling neemt het gehoorde niet meer op en men doet daarom verstandig
de lessen niet te lang te maken. Wel zeer moeilijk is het
om het geleerde in praktijk te brengen. Na verloop van tijd weet
men al aardig wat over hygiëne, maar dat is hun dikwijls niet aan
te zien.
Als geheel genomen zijn de jongens leergierig en ijverig. Zeker, het
vooruitzicht van een „pangkat" (beroep) is een sterke prikkel, toch
mag men dit niet als enige drijfveer beschouwen. De gelegenheid
om de kennis te vermeerderen wordt wel degelijk gewaardeerd en
is een compensatie voor het geregelde en vrij zware verplegingswerk.
Het is dikwijls moeilijk te onderscheiden tussen moedwillige
plichtsverzaking, gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef en de
karakterfouten enerzijds en anderzijds de binding aan oude adat
die geen plaats laat voor onze begrippen van wat moet en wat mag.
De oude adat is verbroken, de nieuwe adat geeft nog zo weinig
binding. Er is een vacuüm met de dreiging van bandeloosheid.
Onze gebrekkige kennis van dit volk belemmert nog zo vaak een
effectieve beinvloeding. Hoe goed bedoeld ook, vele van onze methodes,
onze didactiek, onze regelingen zijn toch een slag in de
212