kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

hebben wij de dorpshoofden verzocht op een bepaalde datum naar
onze Zendingspost te komen, waar wij met hen willen onderhandelen
om tot betere verhoudingen te komen.
Ik werd hierin krachtig door de familie Bonai gesteund.
Manoi beloofde te zullen komen! Zal hij durven? Hij heeft een bont
strafregister! Hij staat bekend voor niemand bang te zijn, maar vertoont
zich niet gaarne op de Bestuursvestiging Seroei. Zal hij komen?
Achter Noeboeai, ligt in een kreek Mamboei. Wij besluiten er een
kort bezoek te brengen en dan komt Paradoi aan de beurt. Hoe zal
het daar zijn? Precies zoals het is aangekondigd. Het hele dorp
is in rep en roer als wij er binnenvaren. Vrouwen vluchten met de
kinderen het bos in. De mannen rumoeren door elkaar en Paidari
neemt een uitdagende houding aan en vraagt mij of hij soms schulden
heeft aan de kompagnie. Hij vraagt of ik wil begrijpen dat zijn
pijlen even scherp zijn als die der blanken. En jullui, zegt hij tot mijn
roeiers, zijn een stelletje oude vrouwen en je voorouders waren niet
beter. En dan rakelt hij zijn heldendaden op, want aan grootspraak
heeft hij geen gebrek. Jakob gaat boven op mijn prauw staan.
„Vriend," roept hij Paidari toe, „jij hebt weinig begrip van deze
toean. Op Jappen heeft hij het voor ons volk opgenomen, wanneer
de toean bestuur te grof optraden.
Zijn taak is er een, die jij nog niet begrijpt. Zing een toontje lager."
Zijn betoog brengt echter geen verandering in de toestand. Onderling
besluiten wij de nacht hier niet te blijven. Het is maar goed ook.
Wie er oog voor heeft, ziet telkens Gods beschermende hand. Ook
nu blijkt dit weer. Met de eb gaan wij stroomafwaarts naar zee.
Halverwege de rivier komen twee prauwen met Segeërs ons tegen.
„Hai," roept er een, „waarom varen jullie weg? Wij zijn net op weg
om met Paidari te gaan praten. Toean kon er ons mooi bij helpen."
Geen der Segeërs is evenwel nuchter. Ze hebben de sagoweer knap
aangesproken om moed te hebben. Voorzeker was dat een zwaar
ogenblik geworden, die ontmoeting met deze onbeteugelde lieden.
De avond is al gevallen, wanneer wij in volle zee door slecht weer
worden overvallen. Als woedende paarden lopen de golven om ons
heen. Het rottantouw, waarmede de uitleggers vastgesjord zijn,
kraakt. De uitleggers vallen op de golven en spatten uiteen. De
zeilen worden gereefd. Wat duren zes uur dan lang. Dan varen we
in het oppert je van een kaap, en krijgen het wat gemakkelijker.
Wareni kan niet ver meer zijn. Doch het wordt toch nog tot bij
het aanbreken van de dag, voor wij er binnenvaren.
Op Wareni vraagt men al jaren om een goeroe. Hier is de ontvangst
gul en goed. Wij zijn erg moe, maar toch besluiten wij hier niet te
blijven, en op Nau te gaan uitrusten. Na een allerprettigst onderhoud
met de Wareniërs varen wij af. Tien dagen zijn wij al onderweg.
De rust op Nau doet ons goed.
169