kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

„bewerken." Als transportmiddel had deze arts tot zijn beschikking
nu en dan een motorbootje, een Papoese prauw, en... als hij het
binnenland in moest zijn eigen benen. Wegen waren (en zijn er)
practisch niet.
Na nogmaals twee dagen varen aankomst op Seroei, in de vroege
morgen van 24 Juli. Zendeling De Neef had aan de bewoners van
zijn ressort, Jappen-Waropen, waarvan Seroei de hoofdplaats is,
verteld dat er een zuster zou komen en wat de bedoeling van haar
komst was. En het resultaat was een spontane en originele ontvangst
door een groot deel van de bevolking, die een „erepoort" gemaakt
hadden van speciale bloemen en planten, aan wier bloesems, bladeren
en wortelen de Papoea's een geneeskrachtige werking toeschrijven.
En dit was dan de eerste kennismaking met de bevolking.
De zendelingen hadden ook op Seroei zoveel ze konden hulp aan
zieken geboden. Er was zelfs een gebouwtje waar met wat goede
wil 10 bedden in konden staan en een kleiner dat 2 kamers bevatte,
waarvan het éne als apotheek werd ingericht en het andere als
isoleerkamertje, maar dat was alles. Op ieder van de 10 bedden zaten
of lagen patiënten, mannen, vrouwen en kinderen, die met kennelijke
spanning wachtten op wat er nu verder met hen gebeuren zou.
Maar... iedere zieke had een lijfwacht bij zich! Ouders, broers en
kinderen waren meegekomen, en deze moesten ook in dat zaaltje
logeren. Want men dacht er toen nog niet aan de zieken zonder
toezicht aan een vreemde Hollandse zuster toe te vertrouwen. Al
deze mensen hadden voedsel voor enige dagen bij zich, een keuken
was er niet, en zo kon men dan in de eerste tijd rondom het ziekenhuis
in de openlucht houtvuurtjes zien, waarop de mensen hun eigen
potje kookten. En als het meegebrachte voedsel op was, wel, dan
vertrok men met de al of niet genezen patiënt.
Eén van de eerste dingen waarvoor gezorgd werd was dan ook een
keuken, een atapdakje op vier palen, waar van ziekenhuiswege voedsel
gekookt en verstrekt werd aan de zieken. Maar toch bleef de
familie meekomen om een wakend oog te houden op de dingen die
gebeurden. Hun bezittingen konden ze natuurlijk niet onbeheerd in
de kampong achterlaten, en zo is het in die eerste maanden enige
malen gebeurd, dat als ik 's avonds laat of 's nachts naar de zieken
ging kijken, ik daar heel huiselijk een paar biggetjes in de ziekenzaal
aantrof. Men vermoedde wel dat dit niet toegestaan kon worden
en had die beestjes overdag ergens op 't erf verborgen weten te
houden, maar 's nachts bracht men ze toch gezellig mee onder de
warme deken. Ja, dat zijn van die dingen, waar je later met een
lachje aan terugdenkt. Maar door de aanwezigheid van al deze
familie met have en goed was er geen sprake van een rustige ziekenhuissfeer,
ieder deed wat hij prettig vond. Was het marktdag, wel
dan ging men naar de markt, de patiënten die niet konden lopen,
186