kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

sarongs gegeven. Nu kon zijn vrouw die vuile vodden van boomschors
weggooien. Als deze vuil zijn kunnen ze met water gewassen
worden zonder stuk te gaan, zo had de Chinees gezegd.
Op de terugreis naar Ormoe was vader Joeftoewai erg spraakzaam.
Hij ontvouwde voor zijn zoon de plannen waarmee hij sedert enige
tijd rond liep. Deze bijlen en messen, die men nu had, zouden de
weg banen naar een betere tijd. Men zou nu met het omhakken
van het bos voor de tuinen veel gauwer klaar zijn en veel grotere
tuinen kunnen maken. Dat betekende veel meer voedsel voor de
mensen. Veel meer varkens zou men kunnen mesten. Het bouwen
van de huizen zou ook veel minder tijd en moeite vergen. En niet
te vergeten, het maken van prauwen zou gemakkelijker gaan. Hij
wou spoedig beginnen met het uithollen van een heel grote boom
om een echte reisprauw te maken. Pamai moest daarover maar niet
te veel praten met grootvader, want die kon de nieuwe tijd niet
goed begrijpen. Maar hij, Joeftoewai, zou niet wachten of aarzelen
om met al dat nieuwe zijn voordeel te doen.
Pamai had de rede van zijn vader rustig over zich heen laten gaan.
Buiten de Hollandiabaai gekomen stond hij op om het zeiltje op te
zetten, want met de Noord-Oostenwind, die nu begon door te zetten,
konden ze fijn huistoe zeilen.
Nu had Pamai mooi de gelegenheid om ook met zijn plannen voor
de dag te komen. ,,Vader," zo begon hij, „heb je wel gezien dat de
Pendita een tweede huis op zijn erf bouwt?" „Jawel jongen, dat
heb ik wel gezien. Daar komen zeker nog meer vreemdelingen te
wonen." „Neen vader, daar gaat de Pendita de mensen leren. De
jongens van Tabati die bij hem thuis zijn hebben 't me verteld. Ik
begrijp het nog niet goed, maar ze zeggen dat je nergens bang voor
behoeft te zijn en dat de Pendita iedereen helpt." „Nou Pamai, ik
begrijp het ook niet wat die Pendita wil — maar wat je moet weten
en kennen, dat zal ik je wel leren. Kijk eens, met deze bijlen en
messen zijn we klaar. Hiermee kunnen we nu zelf de wereld veroveren!"
Ontnuchterd keek Pamai zijn vader aan. Nu zou hij er maar niet
over beginnen dat hij zo graag in Hollandia zou willen blijven om
van de Pendita te leren tegelijk met de andere jongens. Hij begreep
wel, dat zijn vader het niet zou willen, en grootvader, die zou zich
ook met alle kracht er tegen verzetten. Neen — er kon niets van
komen!
Pamai, die, hoe jong hij ook was, er iets van gevoeld had, dat achter
deze nieuwe dingen, die zijn vader zo in verrukking brachten, iets
verborgen was, dat men nog moest leren kennen, ging zijn leven
als papoeajongen in Ormoe voortzetten. Hij was actief en een goede
hulp voor zijn vader, die naar vooruitgang streefde. Grootvader
Siriwai en de meeste ouden deden wel hun best om het oude in stand
HO