kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

sluitend moeten leven van hetgeen de tuin opbrengt, want ze hebben
geen sago. Dat is voor onze Evangelisten, die sago-eters zijn,
een moeilijk iets.
Voorts is de opvoer van sago ontzettend kostbaar en er is
moeilijk aan dragers te komen. Dat zal wel een probleem blijven,
ook in de toekomst. Maar het werk wordt er geregeld voortgezet,
zij het dan soms ook onder zeer moeilijke omstandigheden.
Er zijn verschillende kleinere schooltjes die op de duur zeker kunnen
uitgebreid worden en dan voor subsidie in aanmerking komen.
Zolang we echter met een ernstig goeroegebrek tobben, zullen de
„kleine schooltjes" wel blijven bestaan.
Een algemeen verschijnsel hier bij de binnenlandbevolking is dat zij
meestal uitsluitend Ambonese goeroes vragen en geen landgenoten.
Dit is wel zeer in tegenstelling met het huidige Noord
Nieuw-Guinea.
De bezetting van dit ressort is in de jaren 1948-1949 voortgezet
en ook in 1950 werden er nog nieuwe posten geopend. Maar er
blijft nog veel werk over. Want hoe groter het aantal posten wordt
hoe meer er getourneerd moet worden. Het werk is voor één zendeling
niet te doen. Er moeten jonge krachten komen om dit voort
te zetten.
Het mag gelukkig heten dat men in 1950 besloot dit terrein over te
dragen aan de Doopsgezinde Zending, die in dat jaar Zendeling
Marcus uitzond en in 1951 een tweede die echter eerst op Java
tourneerde. Voorts neemt de vrouw van Ds Marcus, die zelf arts is
het med.werk voor de Dienst Volksgezondheid waar. Verder kwam
er een verpleegster en werd een motorboot aangeschaft.
Al deze vooruitgang stemt tot dankbaarheid ten opzichte van
het zendingswerk in dit ressort, temeer omdat er nog steeds uitbreidingskansen
zijn naar het binnenland. Maar daarvoor moet men
mensen hebben.
Wat het med.werk betreft: te Inanwatan zelf is reeds jarenlang
een polikliniek en ziekenhuisje, en de mensen uit de buurtkampongs
weten van dit alles ook wel gebruik te maken. Toch is men voor
opname altijd nog huiverig en men pleegt alleen die patiënten te
brengen, waarvoor practisch geen hoop meer is. Maar men is in de
kuststrook gewend aan onze westerse medicijnen en wil die ook
gaarne gebruiken, al is het dan soms ook naast de eigen inheemse
middeltjes.
Geheel anders is het echter in het binnenland waar men van onze
medicijnen nog niets wil weten, behalve de inspuitingen tegen de
framboesia. Zij hebben daar in het binnenland hun eigen „doktoren"
en „ziekenhuisje" (niet te verwarren met onze begrippen). De meest
gebruikelijke medicijn is daar rode kleiaarde, die overal voor gebruikt
wordt, zowel inwendig als uitwendig. De zieken worden in
116