kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

gewonden gebracht en ons gevraagd hen ... „in het licht..." te
brengen.
Welk 'n duisternis heerste hier in dit moerasland. Wij stonden nog
maar aan het begin van onze tocht. Wat zou veel droefs ons ter ore
komen.
Jakobs vader informeerde of mijn lust nog groot was om Waropen
verder in te gaan. „Natuurlijk," zei ik, „Mij wordt hoe langer hoe
meer de taak duidelijk. Wij moeten er heen." Bij het aanbreken van
de dag zouden wij verder gaan. Toen ik de prauw inspecteerde,
zag ik tot mijn verbazing een behoorlijke hoeveelheid pijlen en
bogen voor op de boeg. 'k Zei: „wat moet dat?" „Toean je kunt
nooit weten," antwoordde Korano Seroei. 'k Zei: „Die pijlen kunnen
ons nooit beschermen. Doe ze weg. God zal ons beschermen."
Ze borgen ze op en gelukkig maar ook. Afstanden van dorp tot
dorp zijn op Nieuw-Guinea ver en groot en bij tegenwind overwint
men ze langzaam. Wij kropen die dag vooruit. De avond viel en in
een kreek gingen wij overnachten. Dat was niet leuk. Het was er
een krokodillenoord. Erger nog was de muskieten- en aga's-aga'splaag,
die ons geen uur nachtrust gunde.
Mijn roeiers rekenden uit, dat wij vroeg in de morgen voor de
Wontirivier zouden zijn. Toen wij haar naderden, ontdekten ze
in de monding een prauwtje, waarin het dorpshoofd met twee
roeiers zaten. Wij hielden op hem aan. Ik verzocht het dorpshoofd
in onze prauw over te stappen, waartoe hij niet genegen bleek.
De aanhouder wint en Van Nelle's tabak doet in dit land wonderen.
Hij liet zich overhalen.
Hij was zeer terughoudend ... en scheen voorzorgsmaatregelen te
hebben genomen, zijn boos geweten klaagde hem waarschijnlijk aan.
Hij mocht veronderstellen, dat wij van zijn slavenjacht op de hoogte
waren. En nu kon je nooit weten. Achter een kaap zag ik plots een
veertigtal prauwen met gewapende mannen. Toen zij zagen, dat
hun dorpshoofd bij ons in de prauw zat, escorteerden zij ons naar
Wonti.
Alle huizen staan er boven water gebouwd. Op de voorgalerij van
het huis van het dorpshoofd nam ik plaats, zette mij met de rug
tegen de wand van het huis en liet Jakob zeggen, dat ik mij beriep op
hun adatrecht, dat zei: „wie roept, ontvangt en beschermt."
Jullie liet mij roepen ... ik ben er ... ik heb een boodschap, luister
... Ik heb gehoord dat jullie op Sasora een slaaf gemaakt hebt.
Ik spreek geen woord meer, voordat die slaaf vrijgegeven is."
Ik zweeg! Er werd over en weer gepraat, maar ik verstond geen
woord van hun taal. Telkens interrumpeerde Jakob. Hij voerde
eigenlijk het woord. Het duurde enige minuten. Toen werd het pleit
beslecht, de slaaf zou losgelaten worden.
De roeiers werd een maaltijd aangeboden en als deze genuttigd is,
167