kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

goeroes zou karakteriseren, is hun spreken in holle en gezwollen taal, de beruchte
rhetorica. Inderdaad is het mogelijk, daarvan treffende staaltjes te geven.
Nog maar kort op Nieuw Guinea zijnde, woonden wij in een zeer groot dorp
aan het Sentanimeer de godsdienstoefening op Zondagmorgen bij. Een jonge
goeroe had de leiding van de dienst.
Hij sprak zeer snel en een uitgezochte collectie Arabische woorden vormde het
hechte bestanddeel van zijn betoog. Na tien minuten aan dit geestelijk gordijnvuur
te zijn blootgesteld geweest hadden wij hoofdpijn en gaven kort daarop
de moed totaal op, hem nog te volgen.
Zoiets is inderdaad ernstig, want niet alleen kon men er volkomen zeker van
zijn, dat geen der aanwezige Papoea's er ook maar een woord van begrepen
had, doch tevens had deze voorganger een kans, om duidelijk en klaar het
Evangelie te verkondigen, totaal verloren laten gaan. Veelmeer had hij misverstand
en tegenzin bij velen opgewekt ten aanzien van datgene, wat als „Evangelieprediking"
was bedoeld.
Doch een kwartier na het beëindigen van de dienst hield de hoofdgoeroe van
die gemeente, ook een Ambonees, Zondagsschool.
Goeroe Samallo was een rustige man, de taal door hem gebruikt was klaar en
eenvoudig en de wijze, waarop hij het betreffende Schriftgedeelte verklaarde,
kon werkelijk uitstekend worden genoemd.
Twee ervaringen met Ambonese goeroes als Evangeliepredikers in één dorp
binnen een tijdsverloop van twee uur. Daarom is het zeer onbillijk, alleen
mensen van het eerste slag te nemen als voorbeelden van Ambonese bedenkelijke
welbespraaktheid.
Innerlijke onwaarachtigheid, zich uitend in holle woorden is een algemeen gevolg
van de zonde, niet een specifiek Ambonese hebbelijkheid.
Inderdaad, ook wat hun prediking betreft, zijn vele goeroes nog lang niet, wat
wij moesten zijn.
Als reformatorische Christenen verwachten wij het van de prediking van het
Evangelie; het Woord Gods, wanneer het recht gepredikt wordt, zal niet ledig
wederkeren, doch doen, wat God behaagt.
Eerlijk wil ik hier bekennen, dat ik, gelijk velen van mijn collega's
wellicht, vaak terneergeslagen van de dienstreizen thuiskwam. Niet
alleen vanwege de vele onaangename dingen, die er in het ressort
waren gebeurd, maar veeleer door de soort van prediking, die er bij
Papoea's, Ambonezen en Sangirezen te beluisteren was geweest
in de verschillende gemeenten. Als wij het van de ware prediking
verwachten en de prediking is dan zo. als ze was, wat is er dan
te hopen?
De voorganger op te leiden (voor zover dit in ons vermogen ligt)
tot waarachtige predikers, die eenvoudig en krachtig het Woord
Gods verkondigen, doordat zij met grote ernst zichzelf tevoren
luisterend onder het Woord hadden gesteld, dat is de allerbelangrijkste
taak.
Om misverstand te voorkomen moge hieraan onmiddellijk worden
toegevoegd, dat het ook volstrekt nodig is, dat in waarheid van
deze predikers kan worden getuigd, wat een Indiër eens zeide van
een bepaalde zendeling: „Deze man staat zelf achter alles, wat
hij zegt."
Volle nadruk op de zuivere prediking van Gods Woord en geheiligde
waarachtigheid van de prediker zijn geen tegenstellingen.
262