kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

moeten vragen, wat is ver: Kokas of Fak-Fak? Het punt dus van het
begin en eind van de weg en dan zullen zij u zeggen het begin of
het eind is ver, waaruit men dan kan afleiden of men reeds op de
helft is. Doch deze kennis bezaten we toen nog niet. Het werd steeds
later en de afstand bleef volgens de mededeling van de dragers
steeds nog één berg. Ten slotte ging de zon onder en hadden we
dus twaalf uur gelopen; maar we meenden nu zelf te kunnen vaststellen
dat het niet ver meer zou zijn en inderdaad om zeven uur
's avonds bereikten we Air-Besar, de enige post die we in dit gebied
hadden. Nu was het leed geleden, want na nog twee uur varen waren
we thuis. Later heb ik de dragers nog wel eens ontmoet en dan
lachten zij, en zeiden: „Wat was je moe he?"
Op dit tournee van 35 dagen hadden we pas de helft der posten
kunnen bezoeken. Sterk werd dan ook de behoefte gevoeld aan een
goed vaartuig, waardoor de zendeling meer vrijheid van beweging
zou hebben, niet meer afhankelijk van roeiers, weer en wind en de
gunst van beheerders van Gouvernements-vaartuigen.
In Holland werden de knapenverenigingen in actie gebracht, tot het
inzamelen van gelden voor de bouw van een motorboot.
In betrekkelijk korte tijd was f 10.000 bijeen. Oud-zendeling Van
Balen gaf advies bij de bouw. Immers niemand beter dan hij wist
wat er van een boot op Nieuw-Guinea gevraagd werd. De boot
kreeg de naam Jong-Holland en arriveerde Nov. 1916 te Fak-Fak.
Maar ook het werk had zich in de Baraustreek uitgebreid. Begin
1916 waren er drie nieuwe posten bijgekomen, Moegim, Jahadian
en Kampong-Baroe. Elke post had daar twee goeroes. Gelet op het
aantal leerlingen was dit eigenlijk niet voldoende, doch we hadden
steeds gebrek aan goeroes en waren blij dat we weer zover waren.
In Dec. verwachtten wij Zendingsdirector Gunning, in gezelschap
van mr Vlieringa en ds Kuilman, die een inspectie-reis over alle
zendingsvelden maakten. Wij zouden trachten de motorboot in deze
maand te monteren om dan nog even een reisje langs alle posten
te doen. Het monteren lukte en na 14 dagen konden we de reis
aanvaarden. Doch dit reisje werd een geweldige teleurstelling. Personeel
dat kennis van een motor had, was er niet te krijgen. Ook op
nautisch gebied waren we op onze eigen kennis aangewezen. De
eerste dag zouden we varen van Fak-Fak naar Kokas, 12 uur tuffen.
Alles ging aardig, doch het bleek wel dat je met zo'n klein bootje
op een grote zee stevig op je benen moet staan en dat alles goed
bevestigd moet worden. Een mandje met eieren slingerde al ras
door de kajuit, maar dat was het ergste niet. We hadden gelukkig
een goede stuurman, die beweerde, dat dit alles niets te betekenen
had en dat dit geslinger met een klein vaartuig niets bizonders was
en de boot het prachtig deed. Hij zei: ,,Ga maar op je rug liggen en
zet maar een koffer op je buik, dan heb je er geen last van." Van
104